Elisa
Azkue, Eusebio MĒ
"Eztakit zer dan, neure maitea,
neure aspaldiko bizia;
koipea sutan urtuten danez
urtu iat gorputz guztia.
Gorputz zuzena, gabi-ardatza lez
dauko, ta bere garria
eraztun batek artuko leuke,
orratz batek lez aria.
Bere ule ederra, seda biguna
ta baltza, erroia lakoa;
ta bekokia zuri ta leuna,
izurrunerik bakoa.
Ugarte baten zeuk nai badozu
atsegin utsen tokia,
zeru-zati bat ekarriko dot
eta biontzat gloria.
Ezin neinte ni zu barik bizi
eta su da egia ziurra;
zeu zara, Elisa, neure arimea
eta zu barik ni ... lurra.
