San Ignazio eta bere semeai
Azcarate, Ramos
Mundu guziyan omenaturik
Dagoen izen-ederra
Da, gure Aita San Ignazio
Azpeitiaren izarra;
Gaztañ artean jayo ziñaden
Seme gudari azkarra,
Fede santuba berotutzeko
Pare gabeko sugarra.
Soldadutzatik igo ziñaden
Animak salbatutzera,
Lagundi ona, fundatu eta
Santuen bizitzetara;
Geroz zeruban eta munduban
Bizirik arkitzen zera,
Beragatikan jendeak datoz
Beti zu adoratzera.
Zuk utzitako liburu danak
Beti dirade aundiyak,
Letra bakar bat mudatu gabe
Daude chic garbi garbiyak;
Ez gaur lege bat, bigar bestea,
Darabilkiten pistiyak,
Pede batean, ichitzen dira
Zure semeen, begiyak.
Egon naitzaye birtute asko
Dituztenai begira,
Ondoren onak utzi dituzten
Aita aundiyak, badira;
San Ignazio bezelakoak
¿Noiz ta nun arkitzen dira?
¿Nork, eta zeñek eraman ditu
Ainbeste seme glorira?
Etsai gogorrak izanakgatik
San Ignaziok beretzat,
Danak garaitu izan zituben
Itzutzen etzan biyotzak;
Izandu ziran, eta badira
Seme koitadu oyentzat,
Bañan alferrik: zeruko aita
Daukate beren laguntzat.
¿Ezaldakigu zertan fundatu
Oi diran etsai gaiztoak?
Diradelako chit jakintsuak
Diralakoan prestuak;
Fedearen gatik illtzen diraden
Seme koitadu justuak,
Arbol garbiyan jayotzen dira
Orrelakosen ostoak.
¿Zer erakusten digute guri
Ezbaldinbada fedea?
Ezbaldinbada argitasuna
Eta zerura bidea?
Illtzen gaituben ezpata ori
¿Oteda bada obea?
Libertadea oju egiñ ta
Lotzea jende librea?
Aztu dirade gizaldi asko,
Etorri bitez besteak,
Ill ditezela ondorengoak,
Sortuko dira gazteak;
Irichi arte Josafatera
Jayotzen geran jendeak
Beti biziko dira munduban
Ignazioren semeak.
Dakigu nola eta zergatik
¡Ai! zure eche santuba
Egonduba dan urte askoan
Gaitz batek minberatuba;
Noizbait bear ta, irichi zayo
Sendatutzeko orduba,
Edertasunez makurtu dezan
Etsai gaiztoen buruba,
Erregu on bat egiñ deyogun
Ignaziori gogotik,
Azpeitiar ta Euskaldun danak
Euskeraz geron abotik;
Bedeinka ditzan iberotarrak,
Egunen batez zerutik,
Libra ditezen mendi ederrak
Etsai gaiztoen mendetik.
