Iparragirre-ri

Azkarate, Ramos

 Lore eder bat galdu da

 Gure mendietan,

 Usaya zabalduba

 Lau probinzietan!

 Negarrez asko gaude

 Euskal-errietan,

 Bai ere euskaldunak

 Mundu berrietan.

 ¡Ai! ¡ai! Iparragirre

 ¡Ai! gure lorea,

 Urrechuaren seme

 Parerik gabea;

 Chit zuzen erakusten

 Ziguzun bidea,

 Zutik nola iduki

 Arbola maitea.

 Etsai asko zeuzkatzun

 Errabiz beterik,

 Birali zinduzten zu

 Kanpora emendik,

 Lurra-ri ta amari,

 Agur bat egiñik,

 Joan ziñaden itsasoz

 Omenez beterik.

 Luzaro ez genduban

 Izandu berririk,

 Koitaduba ill zala

 Geunden sinisturik;

 Jakindu zubenian

 Giñala galdurik,

 Etorri zan onontza

 Su-garrez beterik.

 Antziñako dotriña

 Zigun erakusten,

 Odolak jartzeraño

 Guri irakiten;

 Eriotza latzean

 Gertatu da aurten,

 Jayotako Erriyan

 Lurperatu zuten.

 Negar samiña egiñ

 Zazu Gipuzkoa,

 Galdu zaizubelako

 Seme alakoa,

 ¡Ai! ¡Araba! ¡Bizkaya!

 ¡Ai! ¡ai! ¡Nafarroa!

 Isuri dezazute

 Egiyaz malkoa.

 Arbolari adar bat

 Zayolako galdu,

 ¿Nola ez bada izan

 Biotzean damu?

 Osatu dediñ azkar

 Laurok-bat lagundu,

 Berak oñaze danak

 Kenduko dizkigu.

 Jose Mariren gisa

 Beardegu izan,

 Aitorrek seme denak

 Libre izan ditzan;

 Euskeraz jayo eta

 Ala bizitu zan,

 Euskera maitatubaz

 Koitaduba ¡¡Ill-zan!!