Ama euskararen bakartasuna

Azkarate eta Otegi, Ramos

 ¿Nun zabiltzate, seme ederrak,

 Amari eskapatuta?

 ¿Edan zenduten bular gozoaz

 Ote zaudete aztuta?

 Nai zinduzteket nereganatu

 Benetan erregututa,

 Zaudetelako iñudearen

 Esne charrakiñ galduta.

 Bular samiña edaten asi

 Ziñaten zori gaistoan,

 Ordu ezkeroz gauza bat onik

 Ez daukazute gogoan;

 Piskabanaka sartu zerate

 Deabruaren lazoan,

 Adan ta Eba orrela galdu

 Ziraden Paradisoan.

 Iñude orrek jarri zaituzte

 Guziyok biurriturik,

 ¿Zer zabiltzate, ume nereak

 Elkar ikusi eziñik?;

 Ona utzita charraren billa

 Bazabiltzate nasturik

 Bide orretan ez daukazute

 Zuentzat salbaziyorik.

 Ernio mendi oñazez dago

 Zueidi begiratuta,

 Ta Orreaga beti negarrez

 Asabaz gogoratuta;

 ¡Ai! Kobadonga arkitutzenda

 Egiyaz minberatuta,

 An dago Nabas zuen galeraz

 Errukipen bat aztuta.

 Errekachoak zapuztu dira

 Ibayak datoz aserre,

 Kantabriyako ur gazi fiñak

 Orruak egiñaz daude;

 Eta ni ama ¿nola naiz arki

 Batere laguntza gabe,

 Ikusirikan seme nereak

 Beren borreruen alde?

 Ama zarra ta, ama garbiya,

 Negarrez iya urturik,

 Zueidi deika emenchen nago

 Nere besoak zabalik;

 Utzi nazute bildoch galduben

 Gisara bakar bakarrik,

 Ez dakit nola otso artean

 Arkitzen naizen bizirik.

 Baldiñ aurrera segi ezkeroz

 Oraiñ artean bezela,

 Ez det nik uste urte ascoan

 Bizi izango naizela;

 Gauzik onenak jan dizkirate

 Gertatzen naiz chit argala,

 Len eguzkiya baldin banintzan,

 Gaur ez naiz, baizik itzala.

 Ez badute nai zuben biyotzak

 Amarengana makurtu,

 Gañean diran etsai gogorrak

 ¿Nork? eta ¿nola garaitu?

 Obe dezute alik lasterren

 Guziyok nereganatu,

 Bestela turmoi izugarriyak

 Azpiyan artuko gaitu.