Siņismena galdu ebana
Aurraitz
Atsegin igeskorren lakoian esi,
itsumustu labanez, illunpera dagi.
Begietan lausoa, onerako nagi,
lupetzan amilduta pozik bako bizi.
Bizitzako legeak zalaturik garratz,
onerako biderantz oinkadarik ezin.
Umetako egunen gomutea samin,
adore barik dabil ez dakilla norantz.
Debeku bakoaren asmu zikiņakaz,
obenen izangoa galduta aspaldian.
Bizikera narraza ikuspegi nasaian,
txarkerien zelaian bizikera baldraz.
Noz-beinka argi izpien bat gogo zalatari,
entzumena sor, baiņa, ezer aditzeko:
Gaikerien bultzadak naimenari uko,
okerreko bidean diardu galgarri.
Egiņenen damua biotzetik urrun,
onerako biderantz egiteko nakar.
Zalantza ta illuntasuna arpeikera koldar:
Atsegiņak ederleen, orain mingostasun.
Jainko bakoen landan lorarik ez daurki,
goibel ta utsik barrua, larri eta urduri;
leenerantz nai leuskio gogo-burpillari:
Atsekabezko malkoz onerantz dau aurki.
