Olermenaren deia

Aurre-Apraiz

 Zuzitutako aberriaren

 zidor labanez, urratsak erne,

 oldozkor yoian, olerkaria,

 mendietako bake gardenaz

 asetu guraz barne-egarria.

 Zoritxarraren eresi illuna

 dantzu gogoan deadar bizi:

 bake-egarria zanetan dar-dar,

 -zauri minberak gogo ausian-,

 olermenaren barruko didar.

 Joan ta joan, baso ixilletan

 daurkiz bakezko nasaitasun ta

 bizi-pozaren zentzu gardena;

 bedar, odoldi, atseden-zelai,

 ustu dau bere nekeen astuna.

 Eguzki ta itzal, aize ozkoa,

 osasun bete-betea daurki.

 Txori ta abereen bizitza askeaz

 saminduaren izketa ixilla

 burrundadaka yabilko, txeraz.

 Ixillik datza, aize garbitan,

 uriko iskanbil-otsetik urrun,

 arnasa luzeen atsedenean.

 Ames-sorgiñen ego-otsak, baiña,

 oska yabilkoz itxarri guran.

 Bakartasuna, bakezko zelai,

 maitasunezko zorion-leku.

 Zarata barik antxe nai leuke,

 baiña sastada meak gogoan

 ekintza-eske, erriko neke.

 Bake ederraren ikusmenean,

 izadiaren otsezti ta usain,

 poz betearen arnasa garden:

 Olermenaren ariak oska,

 olerki ta abes, errira daiten.

 Basoko aizez, olermena zut,

 erri itxargarri, ots eraginkor:

 Bide latzetan, bildurrak menpe,

 askatasuna aldarrikatzen

 diardu, zoli, aske zein espe.