Amaren gomutaz

Aurre-Apraiz

 Burutapen gardenen ego ariñetan

 gomuta maitetsuak aurrez datorkidaz,

 pozezko zidorretaz, gogo-biozkadaz,

 neurekautan diardun oroimen landetan.

 Txikitako egunen sen aztueziña

 atsekabe ta pozen, oiartzun zoliaz,

 dantzut goiz eta illuntze, aldien bultzadaz

 Amagandiko arnas luze-eteneziña

 Sendo ta adorez beti, amaren biotza,

 aultzen ikusiarren bere osasuna

 Galtzori naiz oztopo beti bere lana

 seme-alaben aldez estu zein arantza.

 Malkoetan eun neke maitetsuan garbi,

 egun larrien bizkar nekatuan, sarri;

 umien onerako beti opagarri,

 naiz-ta atsekabe aiztoz biotza erdibi.

 Guda, zauri espetxe nintzanean nire

 nekeen sorbatz zorrotza, zeunkan sastakadaz,

 gau t'egun arnasea ebagiten, garratz,

 samin-otoitz artean zauriz, baiña nare.

 Zeure altzo gozoan, laztan eta itz kutun,

 ezarriko bidea bizitzako sospu,

 naiz-eta aize dongeak bideetan istripu,

 zuk-emon aolduak zaindu nabe nai-nun.

 Maitasun utsarentzat ez daite ordaiñik;

 atsekabe naiz pozez beti gogoz, zuzper,

 bere kutunen onez iñoz ezin asper:

 Amaren maitasunak iñoz be ez nagirik.

 Nigaiti izan zenduzan atsekabeen ordain

 damuzko malkoetan ustuten naz, makur.

 Goiz ta arratsen bakean, otoitzetan samur,

 biozkada guztiak zeure oroiz, orain.

 Ixil-barruan dodan oroimen sakona

 eskintzen dantsut, ama, neure barru-gentzaz

 Zeure altzo laztanak ezarri-bideetaz

 daurkit zorion eta gogoaren ona.