Zakurra eta euliya

Artola, Ramon

 Zakur gaizto gaizto bat

 urgulloz jantziya,

 zan mendeko zituben

 guziyen nausiya.

 Igual zan non pistiyak

 ala egaztiyak,

 kulpik gabe zatitzen

 zituben guziyak.

 Bein oietako asko

 bildurik batera,

 eulitzar bat zan denen

 erdira atora.

 Esanaz iñork oro

 artu gabe minik,

 denen partetikan gaitz

 egingo diyot nik.

 Nerekin daukat ongi

 zorroztuba lantza,

 seguru du gaurdandik

 izango mengantza.

 Ala segiran joanik

 zakur charragana,

 arkitu zuben lotan

 lurrean etzana.

 Eta zulaturikan

 gogor ezpañean,

 jarri arazo zuben

 lau anken garrean.

 Andikan joan zitzaion

 gero bizkarrera;

 eta zakurrak ezin

 zubela atera,

 isillik ziyon onek

 esan mutill bati,

 »kendu nazak euli char

 »ori bizkarretik;

 »bañan ez, ez, ez kendu

 »bizkar gain orretan,

 »makillarekin jota

 »aleaba zak bertan.»

 Isillik esan arren

 aiturik euliyak,

 prest paratu zituben

 bere ego biyak.

 Eta jotzeko alcha

 zanean makilla,

 eulia joan zan andik

 leku obe billa.

 Orduban azpikoak

 »Ez jo» ziyon esan,

 bañan makilla nola

 ordurakoz an zan,

 kolpe artaz egiñik

 bi puska egurra,

 gelditu zan kostillak

 autsita zakurra.

 ................

 Onek erakusten du

 gaiztoa danari,

 gaitz egin naya sortzen

 zayola danari.

 Eta indarrez naiz ez

 izan zenbait gauza,

 moldatutzen dirala

 egiten mengantza.