Astoa eta otsoa

Artola, Ramon

 Astoa arranzaka

 aztalka lurrean,

 jostatzen zala mendi

 baten egalean,

 otsoa an bildurik

 arranza soñura,

 billatu zuben asto

 tronpetero ura,

 zeña begik ichita

 baitzebillen ala,

 zilipurdika ero

 bat ziruriyela;

 eta arrimaturik

 belarrira, esan

 zion, ala norbaiti

 deika ari alzan:

 -ez, eztiot nik deitzen

 arranzaz iñori,

 eranzun zion, pozez

 naiz kantari ari:

 aurten aboztu ona

 dala det jakindu,

 eta onen pozak nau

 onela arindu:

 -ala dek, esan zion,

 chit dek urte ona,

 aurten gizenduko dek

 len plako dagona:

 kantazak kanta berriz,

 kantatu zak lasa,

 nik eramango diat

 ederki konpasa;

 eta begi bat erdi.

 irikirik ontaz,

 astoak otso zarra

 ikusi zuben an;

 eta izuturikan

 an ikustez ura,

 estura artan jaio

 zitzaion burura

 ark lasa kantatzeko

 agindu ziola,

 eta kantari ari

 obeko zubela;

 eta ala berriro

 asirik kantari,

 zala astalka eta

 arranzaka ari,

 otsoak zuben bere

 artean esaten,

 laister asiko nauk ni

 i itota jaten;

 ai lasaitzar aundiya

 gizarajotzarra,

 eztiat gaizki iri

 nik egiten farra:

 eta ura esanaz

 algaraz begira,

 zegola emanikan

 astoak bi jira,

 otso zarra ostikoz

 tripapean jota,

 zuben goitikan beko

 errekara bota.

 ..............

 Burlatu ta nairikan

 ito otso zarrak,

 astoak bera il ta

 egin zizkan farrak;

 ez artu ezer-ezak

 ezer-ezagotzat,

 onek balio beza

 gure leziotzat.