Abbadie jaunari euskariarrak zor diogun eskerra
Artola, Ramon
Euskariarrak gaingiro gaude,
gaur euskaldunak poz gera,
zeren ikusten degun indartzen
nola ari dan euskera;
biotz osotik maite dezagun
aurreko zanaen izkera,
bestela geren aitaren seme
onak izango ezgera.
Jaiki zaitezte euskera billa
Arabatar ta Naparrak,
jaiki Bizkaitar prestubak eta
Franzes euskaldun azkarrak;
jaikiko gera gu ere zuen
anaya Gipuzkoatarrak,
ama onari lagundutzera
beretzen lengo indarrak.
Ekaizte charrak igaro ditu,
etsai asko du izandu,
miņez luzaro da oso triste
ama euskera egondu;
baņan azkenak eman ez ditzan
nola baitzaion lagundu,
gaitzak emanik jira, eriyak
oso oneta eman du.
Aurrera lasai pausotu dezan
bideak zaizka zabaltzen,
ikusten gaude lengo moduban
ezdijoala au galtzen;
ezpada atzo sartutzen etzan
lekutan dala gaur sartzen,
sustrai berriyak boteaz ari-
dala indarra artutzen.
Lengo denboran izan zituben
seme on maite zutenak,
eta oraindik ere baditu
ezbaitziran ta ill denak:
gaur nai lirake argitaratu
mereziera batenak
nor dan jakin ta maita dezaten
euskera maite dutenak.
Aizeari gaur diot ematen
nere kantacho berriya,
alde denetan banatu dezan
nor dan Abbadie aundiya;
kantu onekin onraz apaindu
nai nuke onragarriya,
berak bertutez dakielako
onratzen Euskal-erriya.
Ama Euskerak pena geiegiz
etzitzan eman azkenak,
Jaun au zitzaion asi billatzen
sendagairikan onenak,
animan gorde zitzaken kantu
bozgariotzen zutenak,
beren balsantuz gozo-zeizkaten
zeuzkan naigabe ta penak.
Urte denetan zizkan amari
seme trobarik aurkesten,
eta konsola zezaten bere
oņetan jartzen kantatzen;
ala euskera liraz omenak
zaizkatenean kontatzen,
biotz estuba lasaiturikan,
indar berritan zan jartzen.
Frantziyan zuben lenen aldatu
belar on oien aziya,
eta ondoren Espaņian du
lurgaintzen beren graziya;
bertute ontaz luzeairazirik
ama onari biziya,
goitutzen digu kantuzko lore
ederrez apain janziya.
Laguntzalle on asko zaiozka
ari jaun oni azaltzen,
ezlutekenak nai euskararik
ikusi gaizki ta galtzen;
eta guzien laguntzaz nola
zaizkan egoak zabaltzen,
askok illtzea uste zutena
ikusiko da salbatzen.
Abbadie jaunak euskera naiya
dakarrelarik barrenen,
lengo usantz ta oitura onak
ere nai ditu nola len;
eta berakgan maitetasun au
nola berekin dakarren,
gordetzen ditu Frantzian eta
gordetzen ari da emen.
Euskariarrak izanik lenaz
gauza onaren jabeak,
oetakoak asko dirade
gertatzen jorik lur beak;
eta jakiņik gaurko oiturak
ezdiradela obeak,
Abbadie jaunak nai ditu lengo
zarrak gaizkintza gabeak.
Lur maite onek izanik lenaz
kondari mirestgarriya
ez deiogun au ankapetuta
para geroko berriya;
asaba zarrakgandik baitauka
oura chit goiengarriya,
zeren bekaitzagarriya beti
izan dan Euskal-erriya.
Nola izkuntza ala usari
eta oitura zarlenak,
euskariaren mingarri dira
betazbetubak egonak;
baņan Abbadie jaunak gozoro
bulardezturik ain onak,
berriro gaintzen datoz ta jaun au
maitatzen degu dianak.
Eska leialez askotan diyo
euskaldunari lagundu,
euskariarren onean zenbait
neke ta kastu egin du;
lur maite au chit maite dubela
progarik aski eman du;
ala beraren seme leialen
eskerra beregana du.
Ongi jarraitu izan dalako
askorekin ta nerekin,
nik ere onen truk esker onak
nai dizkat eman trobakin;
biotzetikan musu bat diot
biraltzen kastu onekin,
maitetasun au bizi dan arte
zaitiraun dezan berekin.