Nere emazte onari ildako urte egunian

Artola, Pepe

 Penik zekulan iñork sentitu

 badu bere biyotzian,

 senti nuben nik nere emaste

 onaren eriyotzian;

 ¡aren begiyak nerietara

 begiratu bakoitzian,

 jartzen zitzaidan ezin esandan

 miñ zorrotz bat gorputzian!

 Iya urte bi zituben pasa

 penetan gaitz char batekiñ,

 sufriturikan kristautasun ta

 pasientzi onarekiñ;

 bañan azkenik gaitz zital arrek

 bentzutu nairik arekiñ,

 eriyo charra bere ondoren

 ekarri ziyon berekin.

 Izugarriya da eriyua

 irichitzen dan orduan,

 alaz guztiyaz arren barrena

 fedez betia zoguan;

 ¡Jesus! aitatzen zubeu ark beti

 azken trautzen char estuan,

 ¡Egille onak gorde dezala

 aran anima Zeruan...!

 Nonbait komeni etzan munduan

 bizitutzia aiñ era,

 zenarra eta aurcho biyakiñ

 errendituaz federa;

 Ama Birjiñak igarririkan

 zerutik ain biyotz bera,

 gu utzirikan eraman zindun

 gora bere mantu pera.

 Zer samintasun andiyagorik

 liteke izan neretzat,

 ta batez ere amacho gabe

 gelditu diran aurrentzat;

 aundiyagorik izan leikenik

 etzait iruditzen beintzat,

 ¡Mundua mundu dan bitartean

 penarik irtengo etzat!

 Begira zazu orain Zerutik

 emen geldi geranari,

 erregu zaizu guregatikan

 Birgiña Ama onari;

 ez dediyela astu laguntzez

 aurcho aingeru biyari,

 guk ere otoitz beti egingo

 diyogu pozez Berari

 Zutzaz sekulan ez naiz astuko

 naizen bitarte munduan,

 otoitzak beti izango ditut

 aingeru baten moduan;

 beti zaitut nik zu irukiko

 arratz ta egun goguan,

 ta imajiña bat zure izenez

 zintzilik nere kolkuan.

 Geyago esan nainuke bañan,

 ez dit utzitzen barrenak,

 lasaitasuna laburtu eta

 indarra artzen du penak;

 bañan aitortu ez agatikan

 esan naiditutan denak

 kunplitukoitut nere biotzak

 barrendik dizkan ordenak.