Gabiraba eta belea. (Ipuia)

Artola, Jose

 Gabiraba zebillen

 goiz batean larri

 chito bat arrapatu

 nairik, izugarri;

 ezin zuben iñondik

 au bereganatu

 eta modu ontara

 zan chit ernegatu.

 Ala, kolpe batez rau

 egiñik sarrera

 sartu zan oilo-toki

 estu zar batera;

 chito batzubek laister

 zituben bertan jan,

 baña ikusirikan

 bere burua an

 asi zan beleari

 ojuka, mesedez

 libra zezala andik

 kupiturik arrez,

 iñola ere igas

 ezin zezakela,

 libratzeko, bestela

 an ilko-zutela.

 Beleak esan zion:

 aizak ¿zergatik len

 ibilduaiz bakarrik

 mokaruak jaten?

 ¿oraiñ abiyatzen aiz

 laguntzaren billa?

 ¿len esaten ez-ukan

 intzala abilla?

 oraiñ ere bakarrik

 or konpondu-ari

 ezdiat egin nai nik

 mesederik iri.

 Ontan etorririkan

 bertako mutilla,

 eskuetan arturik

 zubela makilla,

 juan oizan makurtuta

 gabiraba-en billa

 eta jorik buruan

 utzi-zuben illa.

 ................

 Gabirabaren gisa

 gizon asko dira,

 licharreriyan beti

 aspertzen ezdira,

 eta irichitzian

 estura larrira

 orduan erreguka

 abiyatzendira.