Euskaldun bat bere erriyan

Artola, Jose

 Joanik Euskal-erritikan,

 sartu nitzan Amerikan,

 igaro ditut urte batzubek

 biyotza penaturikan,

 iya miñez jarririkan,

 diruz jabetu nairikan.

 An izan detan sariya

 zan biyotzeko zauriya;

 pentsamentura beti etortzen

 zitzaidan Euskal-erriya,

 leku estimagarriya,

 ni sortu nitzan kabiya.

 Nere mendi ta ingurua

 zitzaizkitan maiz burura;

 aruntz joateko griña char batek

 jarri ninduen erua,

 naigo det nere chulua

 eta ez ango dirua.

 Modu berian pensatzen

 nituben gabak pasatzen;

 nere sort-erri maitagarriya

 zitzaidan beti oroitzen,

 zeiñ ongi nitzan bizitzen,

 gurasoakin ni emen.

 Zori onian naiz sartu,

 biyotza zait chit lasaitu;

 berriz ez det nai iñora ere

 zuregandikan aldendu;

 baizikan nai det geratu,

 nediyen oso sendatu.

 Kanpo guziyen igasi,

 buelta naiz eziñik etsi;

 nere guraso aldamenian

 lasaitasuna zait asi,

 emen naidet beti bizi,

 ta nere ezurrak utzi.

 ¡O! Ama maite Euskara,

 bedeinkatutako izkera;

 zure mantu-pe paketsutikan

 irten ta izandu gera,

 bañan gaur det ezaguera,

 ta zugan nator ostera.

 Ez naiz, ez, zugandikanen,

 asiko berriz aldentzen;

 Euskal-erriko lur gozotikan

 kanpoetara aldatzen,

 an eznitzan ni arkitzen,

 emen nai det izan, emen.