Astoa eta choriya. (Ipuia)

Artola, Jose

 Asto bat nagusiyak

 belardi batera,

 eraman zuben, egun

 batean jatera;

 gañera zizkan jarri

 nagusi prestubak,

 ogi koskor pilla bat

 ta arto burubak.

 Astoak janariya

 ugari zekarren,

 nai zubena jan, beste

 lanik etzeukarren;

 ainbesteraño zuben

 astuak gogoz jan,

 geiago nai-ezikan

 lurrera zan etzan.

 Choriyak ikusirik

 arto-ale asko,

 astuak nai-ezikan

 utziya zalako,

 esan zuten "askotan

 onela aukera,

 ez dek billatzen eta

 guazemak jatera"

 Joan ziran beriala;

 asi ziran aaten;

 baña astoak nola

 ikusten zituben,

 diyo "aguro biyak

 zuazte emendik,

 bestela ostikoka

 ilko zaituztet nik."

 Choriyak beriala

 esan zuten "jauna:

 nola ikusi degun

 jateko au dana,

 iruriturik dala

 utziya nai-ezik,

 biyak etorri gera

 jatera, bai, pozik;

 bada ezpaldinbadu

 nai guk au jatia,

 etzaigu ezer ere

 kostatzen joatia."

 Astoak arrazoya

 aitu gabetanik,

 asi-zan ostikoka

 biyak chetu nairik,

 baña-jo-bearrian

 ostikoz, choriya,

 ainbeste indar-ekin

 jo zuben arriya,

 autsi zuben kañara,

 gañera iztarra,

 odol usturik iltzan

 asto gizacharra.

 ................

 An bera gertatzen da

 gizon batzuekin,

 berak ase nai dute

 besterenarekin;

 eta iñor beartzen

 bada berenakin,

 ordaintzen dute berak

 ostikuarekin.