Ardua eta ura. (Nere adiskide on Bautista Elberdiñ-i)
Artola, Pepe
Arduak ziyon -Ni naiz
sumo ederrena,
erari guztiyetan
estimatuena;
ni gabe ez litzake
munduan gauz onik
ez umore, ez pozik
ta ez osasunik;
elbarri, aul, mintsuak
baita ere zarrak,
nerekin ornitutzen
dituzte indarrak;
ala berian triste
daudenak negarrez,
noiz nai ditut ipintzen
kantari ta parrez;...
Urak entzunik aren
kontu dena diyo,
-Aiskidea zuk bañan
geiko det baliyo;
nik egarriya diyot
kentzen guztiyari
gizon, andre, abere,
ta pisti denari;
nik ditut tren, bapore,
guztiyak ibiltzen,
ala berian sua
danian itzalitzen;
musua denak dute
nerekiñ garbitzen;
berotasunak ere
nik ditut arintzen;
Arduak diyo: -Ezer
sustantzi iz dezu,
¿mintsuai zer mesede
egiten diyozu?
baldin badezu ea
esan zazu bada:
-Mintsubentzat zu bañan
obea naiz... Salda.
Zenbat gizon dirade
ichuraz kaskarrak,
bañan serbitzuz beti
biziro azkarrak;
eta beste aundi ta
on diruditenak,
ayek izaten dira
askotan charrenak.
|