Aitona eta billobachoa
Artola, Pepe
Aitonacho bat mendian
gaztañ arbolan azpian,
billobachoa laztandurikan
bere besuen erdian,
zegoen, pachara aundian,
Aurrari zion Kuttuna
zera nere poztasuna;
naigabe neke pena guziak
kendutzen dizkirazuna
aitonaren osasuna
luzatu-arazten dezuna
Zu besoetan laztantzen
ez naiz beiñere azpertzen,
atsegiñ aundiz nik magalian
zaitut zu beti gosatzen,
¡zeñen pozkidaz orlasen,
detan dembora pasatzen!
Maiz emanikan musua,
esaten dio: ¡Gasua!
biotz nerian sartu ta zauden
pare gabeko usua;
aa da zorion usua
nere maitecho gozua
Badaukat erregalia,
kanpotikan ekarria;
imajiña bat zillarrezkua
erosi berri berria,
egiten dizut saria,
ibill dezazun jantzia.
Aurrak dio aitonari:
-Badakit zer duben ori;
"Aitagurea" euskarazkoa
esan detalako ongi,
pozturikan dit ekarri,
erregali on au neri.
-Bai, izar eder maitia,
gozotazunez, betia,
orain artian bezela beti,
euskaldun izan zaitia;
au nai det nik izatia,
aitonen borondatia.
Euskeraz mintza gaitian
munduan gueran artian,
Jaunaren legue onak gorderik
gueronen borondatian,
anaitasua ta pakian,
euskaldun denak batian .
|