Amonatxoa... eskean

 I

 Erriko elizaren ate-ondoan

 amonatxo bat dago egun osoan.

 Buruan zapi beltza ta ille zuria,

 Begitan... itzalita bizitz-argia.

 Esku dardaritsuaz beti eskean,

 baña otoitza beti bere ezpaiñetan;

 otoitzata iribarra bere ezpaiñetan,

 Jainko-maitetasuna biotz-zañetan.

 Berak esanda dakit bere bizia:

 bizitza illuna, odei beltzez josia.

 Zazpi semedun ama errukaltsua...

 berrogei urte eskean, ta ogei itsua.

 Alaz ere otoitza bere ezpaiñetan.

 Jainko-maitetasuna biotz-zañetan.

 Senarra gaiztoa ta seme mozkorrak:

 biotzean negarra, etxean zorrak.

 Geroztik ezin aztu amonatxoa

 geroztik ezin uka limosnatxoa,

 geroztik dakit zenbat gure Jainkoak

 maite ditun eskale onen gogoak,

 geroztik dakit nolaz beazun-pean

 eztia arkitu neiken nai dedanean.

 II

 Erritik urrun, ixil-ixilik

 Kanposantua...

 antxe aztuta, txoko batean

 amona itsua...

 Zurezko gurutz txiki bat baño

 gaixoak ez du:

 ara negarrez oraindik iñor

 etzaio eldu.

 Ai..! Eguzkia mendi-tartetik

 sartu danean

 ikusi oi-da noizpait auzpezka

 obi-gañean

 gizonezko bat, Zerurontz beira

 otoitz-luzean...