Urrineko inchaurrak. Esangia

Arrese Beitia, Felipe

 Sarri agertuten dau gois ona zeruak

 Egun argi bat izan dagian munduak;

 Lorarik lora egan micheleta pozik

 Ibilten dira arro, chukun ta politik;

 Ume koskonduchuak, zoraturik legez,

 Jarraika duaz urrin artu albadabez,

 Daukezalako grana ta urrezko eguak,

 Balira legez gauza tint baliotsuak;

 Baña artu orduko euren eskuetan

 Auts biurtuten jakez ego ederrok bertan.

 Orra umien pozak zertara datozen

 Gauz eder baten jaube ustez egin arren.

 Eguzki argiagaz bardin landa baten

 Gauzacho bat dizdizka urrin hada ikusten

 Lora guztiak baño au da ederrago:

 Bertara juan eta ¿baña an zer dago?

 Ez lora pichi eder, ez zoragarririk,

 Ispilli zaticho bat ausia bakarrik.

 Gauza andia dala pentsau eragiten

 Izar bustandun bere sarri da agertuten;

 Askok sinistu oi dau dala miraria

 Ta gerra andi baten señale garbia;

 Orrelako gauzarik ezer izan ez da

 Jende guztia larri ipinten dau bada.

 Urietan piestak dirala ederrak

 Esaten dabe beti urtero paperak;

 Bertara juan eta, io zenbat alditan,

 Pentsetan zan lakorik an ez da topetan!

 Diru asko gastan ta damututa echera

 Etorri oi da sarri juana ikustera.

 Arrantzalle bat baldin bada azartua

 Asko artzeko ustez sarri urrin dua,

 Gañera kostan bada gabetan farola

 Illunagaitik bere ez deutsa ardura,

 Eskerrak emon beyoz alan farol oni

 Utsik izanda bere oi dalako etorri.

 Baita askotan dua urrin egaztia

 Largaurik bere jayo ta bizi tokia,

 Ichirik abia ain lumatsu biguna

 Galdu baleu legeche buruko zentzuna,

 Erbestetuagaitik damurik baperez

 Doialako obeto bizitera ustez.

 Nik bere entzun eta urriñeko gauzak,

 Zoro-zororik egin nituzan ametsak,

 Egan ez arren ontziz irago ichasua,

 Baña emen ez topau uste, zan lekua,

 Sinisten nebalako, neke asko baga.

 Dirua Ameriketan irabasten zala.

 Artu dot gisaoa onek engañu osua,

 Zoratzen ninduana zan ispillachua,

 Ta neure farolaren errañu barrutik

 Nago urriñegira emen etorririk,

 Baña banintzateke ichas egaztia

 Laster artuko neuke nik Euskal-erria.

 ¡O, neure jayoterri ta eche kutuna!

 Orche dot nik abia apatz ta biguna;

 Baitabere or daukat kostako farola,

 Zein dodan biotzeko amacho laztana;

 Beraren argipetik ez baneu nik urten

 Ez nintzan aurkituko ume zurtz gaur emen.

 Baña izan naz beti ni chori-burua,

 Alperrik orain daukat miñ eta damua:

 Inok gura ez padau nik legez erratu.

 Esaera on zarrak, gaztiak, sinistu:

 Urriñeko inchaurrak ost audiak dabez,

 Bertara juan eta billatu baperez.