Amatxo nerea
Zorionik ez, kezketan dago
negarrez Ama tristia:
ume gaxoa urrundu da ta
iltzera doa semia.
Nabaitu nayez bidian dauka
bere begia josia...
Gero malkoen lauso beroaz
illundu zayo begia.
Egaztitxoak maitatutzen du
txit anitz bere abia;
erle lankoyak billatutzen du
goizian goizik loria...
Itsas orratzak ipar aldea...
Arrayak berriz urpia...
Olaxen maite zuen Ama onek
Semetxo maitagarria.
Gurutze pian arras auldua
doa jaun kupigarria,
bere atzetik berriz negarrez
Ama bat oso larria...
Gurutziltzatzen ari dirade
gurutz gaņian Semia
Etzazulela berriz samindu
bere barrengo zauria.
Ura oņaze neke larria
mendi aldera jotzian,
ura negarra Mariyarena
jesus erori zanian...
Jaungoiko bera biluxi dute
mundu guztiaiņ aurrian...
Ama ez igo geituko da ta
oņaza zure barnian.
Ay! nork lezazke zure malkoak
bildu lilitxo barruan!
Oi! banezazke denak iduki
urrezko kopa batian!...
Sendakai ori edatu Ama
obendari biotzian,
eta ttantto bat ixuri arren!
nere biotzain barnian.
Minberatua dauka biotza
begia berriz bustia...
oņaze gogor samin-samiņez
gogua dauka autsia:
Indarrik gabe gelditu da ta
gurutz ondoan jarria...
Obendariyak etzazutela
berritu bere zauria.
