Nere erriko ujola. D. Jose Manterola jaunari

Arrese Beitia, Felipe

 Ujola aundi izugarri bat

 Izan zan mundu onetan,

 Mendi ta aitzik goitituenak

 Ito ziraden uretan,

 Gaizto guziak ziran bukatu

 Kastigu gogor latz artan,

 Zeren justoak ziran orduan

 Guchi ikusten gizonetan,

 Baña oyek ditu Jaungoikoaren

 Arretaundiak zainketan.

 Geroztik ere izandu dira

 Euskal-errian ujolak,

 Baña etziran urak egiñak

 Baizikan beti odolak,

 ¡O! zenbat aldiz etorri ziran

 Ujola antzera gizonak!

 ¡O! zenbat bider etsayez ase

 Ziradan emen sakonak!

 Baña asnasa artu oi zuten

 Beti nayeran tontorrak.

 Orrechegatik izandu ziñan

 Iñoiz ondatu gabea,

 Doatsu eta zorioneko

 ¡O! nere Erri maitea!

 Beti uztargi ederrak zizun

 Adierazi pakea,

 Zeren añ sendo zeunkan egiña

 Zure euskaldun kuchea,

 Idolatriak nun ezin zuen

 Iñoiz iritsi sartzea.

 Kucha orrekin salbatu ziñan

 Sendoki ujol danetan,

 Gure ontzia beti azaltzen

 Zalarik uren gañetan,

 Baña gaur emen zazpi urteko

 Ujola gogor onetan,

 Dabil chit estu iya itoan

 Ordurik larrienetan,

 Baga irakiñ, aize puztsu ta

 Ekaitz indriska tartetan.

 Kucha onetan arkitzen gera

 Elkartutako anayak,

 Beti erreguz zeruruntz zuzen

 Jasorik gure begiak,

 ¡Ay! ikusiko balizkigu gaur

 Edozeñek arpegiak,

 Esango luke dirudigula

 Anima errukarriak,

 Garbitegian ayechen gisa

 Gaudelako emen ichiak.

 Ayek bezela egiten degu

 Beti ots eta garrasi,

 Ayen erara gure besook

 Beti goruntza eraiki,

 Ayechen gisa egin artean

 Zeru gogorrok erdibi,

 Isilltzaka dei egingo degu

 ¡Erruki! erruki! erruki!

 Kartzela illun onen ateak

 ¿Noiz bear dira idiki?

 Ayek su garrez, gu negarrok

 Bearko gera garbitu,

 Ayen erara baña penau guk

 Nai degu onean artu,

 Ayen modura zeren noizbaiten

 Guk uste degun libratu,

 Zeren Jaunari zorra egingo

 Diogun aurki kitotu,

 Ta orduan berak zarren gloria

 Egingo digu biurtu.

 ¿Noiz gozatuko ditugu, Jauna,

 Asaben eguraldiak?

 ¿Noiz eguzkitan arkaitzai farrez

 Ikusiko arpegiak?

 ¿Noiz iturriak diruditela

 Leyarki garbi biziak?

 Gure errekak zillarkiturik,

 Loretsuturik zelayak

 ¿Noiz esnatuko gaituzte goiz goiz

 Churrochioka choriak?

 ¿Noiz entzungo da erromerian,

 Euskaldunaren tuntuna?

 Dultzaiña alboka chilibitu

 Chistuzko soñu leguna?

 Ogei urtetik ogeita laura

 Mutill anka arinduna,

 ¿Noiz ikusiko erakutsiten

 Plazetan biguntasuna,

 Pelotan beti erdaldun danai

 Sartzen diela beldurra?

 Fuerorik gabe ez da izango

 Ikusgarri añ ederrik,

 Fuerorik gabe ez dago zertan

 Uste alako egunik,

 Fuerorik gabe ez da guretzat

 Mundu onetan gauz, onik,

 Fuero gaberik zeren guretzat

 Ezdan Euskaldun-Erririk,

 Euskal-erria gabe ez degu

 Berriz zoriontasunik.

 Bukatu bada ¡O! Jaungoikoa!

 Gure erbeste luzea,

 Beeratu Jauna, zuk gure kontra

 Jaso dezun ezpatea,

 Bigundu Jauna, guretzat dezun

 Antziñako asarrea,

 Birali Jauna, zerorren uso

 Pake adierazlea,

 Ikus dezagnn laster uztargi

 Kolore ederrez betea.

 Atoz usocho zuri zuria,

 Olibo adarraz mokuan,

 Kanta dezagun gaur esperantza

 Euskaldun kucha barruan,

 Gure begiok zu ikustean

 Noek zinduzan moduan,

 Esango degu atertu dala

 Epe gichiren buruan,

 Oñak jarriko ditugula bai

 Euskal-Erriko soruan.

 Gure belaunok bertan josirik

 Gurasoen Jaungoikoa,

 Adoratzeko eskañirikan

 Anchumea ta usoa,

 Ayechen bidez elkartade bat

 Egiñ ez urratzekoa,

 Aurrera beti euskaldun lege

 Santua gordetzekoa,

 Dalako beran Jaunak Aitorri

 Antziña emandakoa.

 Diecri danak esan dezaten

 Arri egiñez batera,

 Gure zaintzalle euskaldun zarrentzat

 Jainkoa dala berbera 

 Ujola aldi gogorrenetik

 Ark gaituala atera,

 Berak zuzendu mirari bataz

 Ararat-eko gañera,

 Leorra oso agertu arte

 Euskaldun zarren lurrera.