Jose damutua

Arrese Beitia

 Josek orain bost urte ezkontzeko zala,

 konfesiñoa egin eban jenerala:

 gaiztoa izan bazan bere lau urtean,

 beldurra sartu jakon nozbait biotzean.

 Nere animeaz zer izango ete zan,

 penitentzia baga baldin illten bazan.

 Arildu ebanean konfesiño dana,

 matatzar bat baño luzeago zana,

 Nere pekatu danak eitean autortu,

 egin jakon barrua osoro nasaitu;

 baña penitentzia ikusten zala,

 pekatuen ondoan labur ta txikarra,

 itauntzen asi jakon, estu eta larri,

 utseiñ ebalakoan, konfesoriari:

 -Jauna, ez dauz ikusi nire pekatuak

 zireala milla ta danak pisutsuak?

 Ta karga aiñ ariñaz bialdu gura nau?

 Ez, puna, zorren laiñaz bear nau kastigau.

 -Seme, gogoan ditut zure pekatuak,

 zireala milla eta danak pisutsuak;

 baña ikusten dot zelan ezkontzera

 zatozan ta andradun alan egitera;

 etzaiz bada estutu Jose damutua;

 laster dozu lepoan kargea naikua;

 eroaten badozu bost urtean bera,

 laugaz zorrak pagauta artzekodun zera.

 Ein ebazan Josek bai zorrak lau urtean,

 baña zelan kargea daroian bostean,

 kontuak ateraten joan dan astean,

 erautsan bere kautan kantaurik etxean:

 "Lau urtean zor danak egitean kitu,

 bostgarren au artzeko jat gelditu;

 urte askotan alan baldin banaz bizi,

 zeinbat nik zerurako daiket irebazi?

 Alan dala dirudi, zergaitik andrea,

 aurkitu arren nagi ta ondo gurea,

 bera jaso azinda naiz Jose makurtu,

 bost urtean keja bat etxako ezautu