Il nazu lenbailen!

Arrese Beitia, Felipe

 ¿Ez da egia gizaldi askok

 Zura dutela usteltzen,

 Ez da ziurra urteak ere

 Gaztea dutela zartzen,

 Ez da jakiña gure bizitza

 Denborak duela aitutzen,

 Eta umantak beti bizirik

 Nola ditugu ikusten?

 Gizon chikien egiñ guztiak

 Kia bezelasen berdin,

 Eriotzak putz egiñ orduko

 Oi ditu denak desegiñ;

 ¿Umant argien azaiñ aundirik

 Denborak nun ta noiz du ill?

 ¿Noiz eriotzak burrukatzeko

 Biotzik dauka oyekiñ?

 Nola zanpatzen duten umantak

 Oñ-alki galant ederra,

 Beren azaiñak zanpatu zuten

 Eriotz zital okerra;

 Illunduko onek aisago luke

 Egun sentiko izarra,

 Itzali baño gizon ospatsu

 Eta umanten izena.

 Umant aundiak nola dituan

 Ainbeste Euskal-erriak,

 Gaur alabatu gura nituke

 Baten bertute argiak;

 Milla ta aundiak badira ere

 Emengo aitz zeiñ mendiak,

 Dira geyago ta aundiagoak

 Seme chit miragarriak.

 Beraz, ez aite Arno i ere,

 Ez aita izan aiñ arrua,

 Ainbesteraño alchaturikan

 Lerden lerdenik burua;

 Seme bat badek ire errian

 Askozaz altuagoa,

 Zeiñen oñ-alki, gaur ipintzeko

 Ez aut billatzen naikoa.

 Motrikok dauzkan mugen artean

 I aiz chit arroz barrutzen,

 Kosme Churrukak leku geyago

 Ordea ziguk eskatzen;

 Erria ez ezik erresuma bat

 Ez diat diña billatzen,

 Bere izena nijoalako

 Mundu guztian zabaltzen.

 Apolo zure laguntasuna

 Ederki letorkit emen,

 Bial zadazu musa eder bat

 Argitutzera gaur arren;

 Baztar danetan nere kantua

 Gozoro adi dezaten,

 Eta euskaldun umant batekiñ

 Arri ta zurtu ditezen.

 Zurtu ditezen chikiak oso,

 Zurtu ditezen aundiak,

 Zurtu ditezen gizon illunak,

 Zurtu ditezen argiak;

 Zurtu ditezen denak guztiak,

 Entzunik bertute aundiak,

 Gipuzkoako seme'ernai baten

 Guztizko miragarriak.

 Miragarriak dirala guztiz

 Esaten ez det lotsarik,

 Probatzeko ere itzcho bi baño

 Ez ditut bear besterik;

 Mundu guztiak ikusi beza

 Ote diodan gizurrik,

 Ote diodan Churrukagatik

 Izandu ez dan gauzarik.

 ¿Nun da bestela ichas-gauzetan

 Nun da onekin berdiña?

 ¿Nun da Churrukak aiñ lan aundi

 Nun da beste bat egiña?

 ¿Non armari ta buruzaririk?

 ¿Nun au lako magapiña?

 ¿Nun izkribatzen, nun arkitzenda

 ¿Nun Kosme beziñ bikaiña?

 Ez det billatzen liburuetan

 Bat jartzekorik onduan,

 Ez det billatzen ainbeste doaiz

 Jantzirik onen moduan;

 Ez det billatzen antziña-eran,

 Ez det billatzen gaurkuan,

 Ez det topatzen, ez det arkitzen

 Iñorcho ere munduan.

 Bakar bakarrik billatutzen det

 Kosme Churruka aundia,

 Bakar bakarrik topatutzen det

 Doai danakin jantzia,

 Bakarrik nola izar danetan

 Argien dan Eguzkia,

 Kosme ere da ichas-gizonen

 Umant danetan nausia.

 Kondairak kantabeza nai badu

 Ill zala gure umanta,

 Irabazirik Trafalgar-eko

 Jazarran koroi galauta;

 Kantatuko det baña nik beti,

 Ori orrela ez dala,

 Koroi ederra gozatzera igo

 Zuela zeruetara.

 Kantatuko det bizi zaigula,

 Gizon aiñ miragarria,

 Kantatuko det bere bizia

 Dala eziñ ilgarria;

 Kantatuko det bizitza ori

 Dala umanten saria,

 Umant artean zeruan berriz

 Dala Churruka jarria.

 ¡Oh! Kosme, jazo albanizuke

 Gaur nai nukean dorria!

 ¡Ichasoaren erdi erdian

 Olimpo beziñ aundia!

 Bere gañean ikuste arren

 Altasunez zu jarria,

 Zeradelako España baten

 Seme aiñ onragarria.

 Orrelakose jargoi eder bat

 Zerorrek dezu merezi,

 Arrigarrizko bertute oyekin

 Dezulako irabazi,

 Mundu danari beatz onekin

 Zatzayodan erakutsi,

 Oyuz esanaz ¡ara, an! Churruka,

 Non jarridedan ikusi.