Gorbeyako artzain baten kantak

Arrese Beitia, Felipe

 Kantau begiez gloriak bat badabez gerrariak

 Baña obeto kantan ginaikez artzain ta nekazariak,

 Gure biarrak ez diralako sekula negargarriak.

 Gerrari otspetsuenak eziran danak zuzenak,

 Guren artian guztiz ugari gaiztuak eta okerrak,

 Zeintzuen lanak ez diran asko ondria datorkuenak.

 Esango dot nik zer ziran nausi asko gudagintzan,

 Zenbat baserri, uri, erritan, jazarrarik izan bazan,

 An bizi ziran gisajoetan negar luzia jarri zan.

 Norberenaz urten zedin, jazarran biar zan egiñ,

 Baña soldadu errabagiak artzen ebela askok miñ,

 Buruzariak igote arren: ¿zeinbat alditan milla ill?

 Agaitik dinot nazala zorioneko ni bada,

 Nazalako gaur chabolachuan bizi gachik egin baga,

 Biotz zabalaz lo egin eta esniaz talua jan da.

 Kantetan beti bakia, geitu dedin artaldia,

 Artu dagian nekazariak naiko arto ta garia,

 Mundu guztiak izan dagian ugari bizigarria.

 Guk erein arren solua, isten euskuen galdua,

 Gu biziaren aldera beti, arek bestera gogua,

 Ia ezpada nekarariaz desbardin bizi soldaua.

 Beti gara, gu pozgarri, iñoz bere ez izugarri,

 Alabantzarik emon ez arren munduak sekula guri,

 ¿Sarrastadarik noz sartu deutsa gure soñuak iñori?

 Dalako gure chistua dantzan eragitekua,

 Gerra tronpet-ots garratza barriz biotza larritzekua

 Al diran gauzak batek arturik iges urrindutekua.

 Ill bedi alan gerria, zeñegaz nago erria,

 Jaubia bidez izana gaitik, soldauak jan artaldia,

 Mundu onetan plugarik bada, ase berau bat dongia.

 Iñoren miñez gloria daukana irabazia

 Sekula bere ez da niretzat gizon alabagarria

 Gerra zalia sarri alan da, gichitan nekazaria.