Arratiar baten Cuba'ko amesa
Arrese, Beitia
Egun danetan oi dan legetxe
illunkerea zan eldu
ta eguzkia mendi ostean
egin zan atzo estaldu.
Mantu loratsu urdin bat gabak
eban zeruan zabaldu;
gure tronpetak lotarakoa
jo ta zirean ixildu.
Milla soldado gitxienetik
gengozan zelai batean,
oso nekauta asazkau nairik
danok etzunda lurrean.
Batzuk bildurrez areriorik
ete ebillen urrean.
ĄArri bat legez ni barriz lotan
nengoan bedar artean!
Gorputza loak arturik neukan,
burua bear egiten,
Makastui'n neure etxean uste
neban nintzala aurkitzen.
Banenbillala uste neban nik
lengo ardiak zainduten,
soņu joteko barriz marmitak
tanbor eustala serbitzen.
Uste neban banekutsazala
lengo atx eta mendiak
eta poztuten nintzan gizenik
ikusitean ardiak.
Alegeretzen ninduen oso
irrintza baten burdiak
gora ta bera ebiltzalako
iratan zoli guztiak.
Uda goyena zan ta geunkazan
galantak arto-soloak,
eurai begira aita ta ama
egozan kokolotuak;
loteriatzat euken gerratik
ni etortea gaixoak.
ĄO!, baņa laster amesa bota
eragin eustan sustoak!
Esne esnetan neragoyola
alako ames dontsuan,
dianearen soņu garratza
sarturik biotz-barruan,
damuz gomutau eragin eustan
ĄCuban ni zelan nengoen!...
eta ez gure ardiak zaintzne
Altungo larra gozuan!
