Azkenengo besarkada

Aresti, Gabriel

 Mirenen maitasuna daukat haltuago

 zerupean dagoen ezein gauza baino.

 Munduko gizadia salbaturik dago.

 Orain ezta problema, ezta misterio,

 Joanerentzako:

 Argitan dago oro,

 agiri ta klaro.

 Eta guretzako

 airean ibiltea hegazi da naiko.

 Ai, ene Miren inungo!

 Zure gorputza nun dago?

 Atsegin guzti guztien madre

 orijinala, gorago

 zure imajina altzatutzeko

 palankarikan eztago.

 Nire zauri gordinak sendaturik gabe,

 handikan jaiki nintzen, zerren ezta nire

 gurari nagusia ezergatik ere

 bakarrik egotea. Hori da debalde.

 Maitea, nun zaude?

 Negar egin dute

 larrosek, ez barre.

 Bestea da beste.

 Usainen akorduek hara naramate.

 Ez emanikan amore,

 oro ukatzen didate.

 Hara, joateko dagozkit hoek

 birtute bigun bi galde,

 ta baldin nire hezurrak hausten

 bazaizkit ere bai eske.

 Ta urrats geldiarekin harantza noa ni,

 nire kontra datorren haizean iheri:

 pisuarekin ere nago burrukari.

 Mirenek itxadoten didala banenki...

 Baina etzait hori

 gustatzen neroni:

 Oraintxe hezur bi

 lurrerat erori...

 Honela ezin liteke aurrerantza segi!

 Eznaiz atzera itzuli;

 eztut indarrik eduki.

 Altzipresaren kerizpe beltzak

 ikusten ditut hurruti:

 Haraginoko indarrek izan

 beharko dute geiegi!

 Eztut orain artean bilatu nun pausa

 bidearen luzea eztakidan luza.

 Bidean dagoena ezta nire gauza:

 Nire asmoa izan da hobiaren lauza

 gogorkiro altza

 baldin al banenza

 oraintxe gorantza.

 Baina hori ezta

 hilerrira nakarren zapore garratza.

 Haragi gabe, han datza

 nire Mirenen gorputza:

 Al banintzake nire hezurrak

 hezur hoietan deskantsa...!

 Han da benetan eskapu gabe

 gora naraman ametsa.

 Har-lauzaren azpira nuen begiratu,

 emanik lehenbizi errautsean musu;

 Miren nuen honela auspez adoratu;

 bere behatz-artea ere milikatu

 nai nuen, setatsu;

 oin-zolak ukitu,

 orpoak laztandu,

 belaunak tapatu:

 Hamabost egunean bertantxe geratu

 Bere ankartea maitatu,

 eta gerria berotu;

 bere petxua behin egon zen

 saihets-ezurrak hotzitu,

 ta bere agin zuri-zuriak

 hamorru haundiz apurtu.

 Harria gora jasa bedi, esan nuen.

 Bihotza taupadaka, begiak negarrez.

 ETA EZNUEN AURKITU BARRENEAN EZER!

 Iharrausi ninduen gertaera harek,

 nire buruaren

 barnean dolorez.

 Hermita han leher

 bezate trumoiek!

 Eror bedi lurrera ahalik lasterren!

 Aurrerantzean inoiz ez!

 Ezpedi torre hau ager

 gure memori flakoan, eta

 salbatu diren gizonek

 Jaungoikoari dieten zorra

 paga bezate halaxen.

 Eznenkien zer egin, arima nun ortus;

 munduan daudelako mila ta bat gorputz;

 zapatarikan gabe, guztiak zapalduz

 Mirenen bila joan behar dut arneguz.

 Han da nire gurutz

 pisuena! Jesus!

 Jainko gabe zeruz

 zeru gurutzatuz!

 Nire desesperantzak esperantza dakus.

 Inoiz eznezan bertan utz!,

 eskatu nion, humilduz,

 lore-mendion, ta baita ere

 golgota-mendi hain biluz

 haretan. Eta joan nintzelako

 doakit orain mendekuz.

 Bizirik eztuena ezin liteke hil.

 Baina honera ezkero eztut hori jakin.

 Mirenen heiagora hodeietan dabil.

 Nire oroitzapenak barnean dauka min.

 Alegre banenbil

 batera harekin...

 Mundua biribil,

 konprenitu-ezin.

 Paradisu bat nahi dut, han gaitezen bil!

 Egintza bakan hontan, nik

 eztakust argibiderik.

 Bere krobitxet zuri garbia

 lohi zikinez beterik

 lurrean datza, eta negarrez

 goratu nuen bertatik.

 Malda gorea daga nire aurrean, hor.

 Gizona nintzenean se¡ urtean egon

 nintzen eremuaren akardua dator

 nire gogora, eta, intzirinaz diot:

 Bazekiat gogoz

 hire bide zihor

 guztiak nola ¡gen.

 Berak berriz diost:

 Ausart hadi etorten; begira natzegok.

 Hariztiraino heltzekotz

 urteak dira bamabost.

 Harantza noa, zerren Mirenen

 hezurrak dauden mendion,

 bide bateko seinale batzuk

 harantza naramatenok.

 Eznaute enteratu zein den mugarria,

 non bukatuko zaidan hemengo bidea,

 zein den Mirenek hartu duen portalea.

 Bainan eztit ajola: Nire guraria,

 nire gutizia,

 laster gozatzea

 da nire maitea,

 zeinen aurpegia

 oihal aberatseon dakardan jarria.

 Bera da Salbatorea,

 ni Beronika herria.

 Birjina Miren dultze gozoa

 gurutze bati josia,

 zeru berrira igon zenuen:

 Hauxe da nire gloria!

 Azkenengo mendia: Badakust ortua.

 Atzean da betiko arbola sikua.

 Bidean utzi dugu gure arrastoa.

 Nahi duena gure atzean bijoa!

 Banaiz nekatua,

 ta doloratua!

 Mendia haltua,

 gizona flakoa...

 Honera datorrena eztela zimua!

 Azpian daukat mundua.

 Ez goian berriz zerua.

 Hezurrik gabe azkar erori

 zait orain nire burua:

 Aire naizela haize batean

 Mirenen bila banoa.