Omar Nabarro

 Goiznabarreko aire hormatuan

 kaioen maniobra orkestalak

 argiari egiten diosalak

 izare zuriz estali portuan.

 Aintzinako belabe ezkutatuan

 hartzan idatzita notak kresalak

 dantza nagian higitzen hegalak

 airoski doaz karranka kantuan.

 Heurekin, marinelen berba leuna

 eta uhinen haserre oihartzuna;

 denak bat, ustebako sinfonian.

 Eta inoiz nabega bako errutak

 marraztuz erortzen elur malutak

 haize ezpainetan datzan armonian.

 Zein piztiarrain ankerrek

 irentsi ote ditu

 itsasbehera biziko muinean

 hareatzen etzanda

 kalo gazte zuriz inguratuta,

 dagerren

 panpina hautsiaren kristalezko begiak;

 kaiook elkarri dagioten

 galdera mutua

 udako arrats beilegi perfektoan.

 Arraunak hegal;

 itxasoa zeru;

 izarretan

 abiatu zaigu

 arrantzale bakarra.

 Berandu zen mutiltxikientzat(*)

 edateari ekin genionean.

 Gauak hedatua zuen bere oihal iluna

 eta, oroimenetan,

 uhatu azken islada

 zerumugaz harunzko ametsa zen.

 Rona errazki barruratzen

 eztarrian gora maiteminekiko kantuak askatuz.

 Besarkatu genituen gorputzetan

 geure gutizien alabak somatuta,

 maitasun joko galazoetan

 espantuz bete genuen gau mina.

 Ilun zegoela oraindik

 itxastxori saldo asaldatuak

 arinki hegaldatu ziren, noraezean,

 gure atsegin karraxietatik urrun,

 zoratuta edo.

 Arrain hegalari gordinak

 jan genituen, basatiki,

 masta nagusian

 eguzki herabe batek

 urre hondarrak jaurti orduko.

 Mutiltxikiek kubiertan sakabanatuta

 —erdi biluzirik, lo ordi batek hartuta

 aurkitu gintuztenean

 goiz zen marinelontzat.

 (*) mutiltxiki: grumete