Agur, Koldo

Erkiaga, Eusebio

 Hegadarik luzeena

 eginbarri dozu, ene Mitxelena.

 Aberri ta atzerri,

 mendi ta kartzela,

 ikasle urduri,

 irakasleetan ez azkena.

 Ezinegonak erabili zaitu

 haizeak ainara bezela.

 Ilunaren ehunak

 adierazo deutsuz sarri

 esku gogorrez

 argitasunik bagako

 egunak eta gauak.

 Ez dozu zeharo urrundu

 besteen eskertxarreko saminik.

 Oinetan berunaren astuna

 gogoaren akuilu zorrozpean

 gataska betean

 lan luzeen garaipena lortu ezinik.

 Hor aipatu zeuskun

 Unamunoren zalantzazko ezbai grina

 ta «Orixe»ren lipizta ernamina.

 Baina suhar zeu ere

 bitzuok adina.

 Horreen itsaserdian

 zeunkan zuk ontzia,

 ipar eta hego

 lemazain ernaia,

 hainbat izkuturen argia

 nondik bilatuko.

 Zidor eta zador

 altxor zaharra

 dirdiratsu jarri beharra.

 Maite zenduan prosa,

 zure ezti barririk

 ezin daikegu goza:

 non dira zure memoriak?

 Paperik ez al dozu izan

 ala orduen uneak murritzegiak?

 Txotxabarretan ibili beharko

 jasoko zenduan etxerako,

 gaiak biltzen noraezean.

 Aspaldiko adiskide,

 gogoan dot behinola

 Salamancan egon ginala

 mahaiaren inguru,

 bazkari baketsuan gure bihotza ta gibela.

 Ta orain barriro dantzut

 -nik bai, zuk ez-

 mendiko negarra.

 Zerutiko manaz ments gabiltz,

 areago bai dogu hasarre sagarra.