Agintzen dizugu, Asturias

Valdes, Xuaquin

 Eskainiz nator, beldurrik izan ez dezazun,

 guziok kezkati laguntzen zaitugu,

 zure erraietatik sortuak garenez,

 zure ibar, itsas-hegal eta mendien

 naturazko izatez heziak gaituzu

 eta zure zelai berdeetan jolastuak,

 erreka eta erreturetan jauzika ibiliak

 zure fruituak janariz eta

 haitzulo barneak aztertuz.

 Orain, Asturias, zer gelditzen zaizu zurerik?

 bai..., zure tristura larria eta gaixotasuna,

 baina ez zure baitako kezkarik;

 halare, gugan, oraindik semeak dituzu,

 seme suharrak lanerako kemenez,

 eraikitzeko bihotz eta bularrak,

 gogozko indarra eta burua,

 loiak garbitzeko semerik duzunez

 ikusiz zugan, herbesteko kakanarruok.

 Guzion bazkaleku bihurtuko,

 ibai guziak lehenago bezala ibiliko,

 duela mila urte bezala;

 baina une batean zentzuz garbitu,

 bazterrak garden utziz, usainez eta ur freskoz;

 zainduko dugu zure hizkuntza berakin mitzatuz,

 zainduko ohitura zehar eta folklorea,

 alaitasuna itzuliz, zure semeak harro sentitzeko,

 Asturias, berriz izango zara betiko udaberri...