Haritzezko hilkutxa
Mujika, Luis Mari
Udazkenaren ondasun
horia adarretan beheruntz,
barren-arratsa
-asper-narratsa-
zeru gordinetik haruntz
(bihotz, oraindik egik bultz!)
sentimen zaharra
penaz baidatza...
Zainak, enborrak ta gerri
haritzak herio-opari,
goi-adarretan
hil-oholak zehatz,
nere hilkutxa haritz hontatik
ene gorputzaren neurriz
sor ditekean
nabil galdean...
Bai, gau batean nahigabez
lurra emango didate...,
ta adar bereak
(berdez hezeak)
ene gorputzaren jabe
bilakatuko beharrez
baratz hotzean,
gau fingabean...
Soin honek nagi eta hotz
bere besotan amoros
duke atseden,
begion eder
haritz onak (maite arrotz)
bilduko du asmo gozoz
zentzunon neke
eginaz bere...
Begi bion eder-loa,
ene koplen goi-bertsoa
bere oholetan
-ilun-beltzetan-
geldituko da osoa,
horregatik, bada, noa
bidean beherantz
hartzen bere antz...
"Laster datorke aizkora
txikitzera zure enborra,
adarren pena
-altu-gorena-
ene bertsoen axolaz
berkutsatzera gerora
pozezko kezka
ta itxaropenaz..."
|