Eduki nuen...

Basaldua eta Gaminde

 Aita bat eduki nuen,

 gero hil zidaten,

 eta ordutik honera

 eztut ezer eduki,

 arbola bat edo

 eskeleto bat

 aitaren usaiarekin,

 esku bat,

 bihotz bat, ezpain gogor bat,

 hitz zehatz eta zuzen bat,

 gizonaren

 bular zabal eta eduki bat,

 aitaren sorbalda bat,

 eztut eduki

 nun ezkuta haur

 bakarti hau, haren mundu,

 amets eta ikarekin.

 Orduan nik bost urte nenduzkan,

 gerra zen, munduak zeduzkan

 bost urte, eta ni

 ongi konturatzen nintzen

 nire aitaren besarte hiletik

 kentzen nindutela,

 nire aita zen eta

 hilik zegoen.

 Orduan banenkien haren

 semea nintzela,

 kementsua eta

 bildurtia, egun batean ni ere

 hilen nintzela, hilen naizela, hura bezala,

 beste gabe,

 heriotze naturalez, asesinaturik.

 Orain asko kostatzen zait

 hartzaz oroitzea,

 orain eskribitzen ditut berso hauk

 guztiz ez ahaztutzeko,

 kendu zidatelako,

 eta nire aita zen, eta ni haur bat

 eta urte guzti hauetan

 asko behar ukan dut.

 Orain berdin dit,

 ez, desberdin dit,

 hil da, hil dute

 guztiz,

 hogei eta gehiago urte honetan

 ezta haren zatirik geratzen,

 nire berso hauk baizik,

 eta eznaiz orain haren semea,

 nire ideien eta bersoen

 semea bainaiz;

 gaur kontatzen dut dolore gabe

 haren heriotzea,

 munduari diotsat, batez ere

 haren eraleari,

 eztirela orduakoak,

 gaurkoak baizik, guztiak dira, egun,

 gorroto gabe diotset, orain

 berdin dit, berant da, orain

 hilik dago, ongi hilik,

 eta hainbeste gorrotorekin eztut hainbeste gorrotatzen,

 ezpada ezer ez,

 orain, eztadukat aitarik, eduki nuen, bat.