Biotz-begietan

Otero eta Muñoz, Bladi

 Orain

 nire biziaren ipuia kontatuko dut

 hautserrez beterikako abeze batean.

 Aberatsen herria nire gerriaren inguruan

 eta gainerakoa. Eskribitzen dut: isiltzen naiz.

 Terrepente jaio nintzen, eznaiz oroitzen

 eguzkia bazen edo euria bazen edo osteguna bazen

 Artilezko eskuek lotu ninduten, ama.

 Zure beso zurietatik kendurikako

 mataza, itsu baten moduan begiratzen naiz,

 ilunpean entzuten dizkitzut pausoak, nire

 bizi hondatua konpontzera datortza.

 Gizon hoiek kiskaili ninduten, mintzatzen naiz

 dolamentu oinazeztatuaren jelaz,

 haurraren erormentuaz, bere kaligrafia tristeaz,

 lore ikaratu desitxuratua.

 Ama, eznezazu bidal berriz hotza eta bildurra

 dominedun eta santudun mahai batera hartzera.

 Zuk piztutzen duzu egia negarraren antzean,

 eskua eman, gorde nezazu

 zure mahai-zapien eta zamauen artean.

 Hau da Madril, esan didate andreek

 amandalen gainean belaunbiko daudelarik,

 hau da eskua,

 hemen ehortzi zuten erramu berde eta fresko hat,

 hemen dago makurrik nire odola.

 Gosezko egunak, gosezko eskandaloak,

 sandalia misteriotsuak,

 erromesen itzalen, eta ereinotz giz-eraileen

 lagunak. Eskribitzen dut: isiltzen naiz.

 Hemen lotu nion letra hitzari,

 hitza paperari.

 Hau da Paris,

 esan didate aingeruek, eta jentea

 akort zegoen, hau da Paris "Peut-étre",

 bertan sufritu nituen espirituaren hasarreak

 eta esenploa hartu nion Eiffeleko dorreari.

 Hau da nire biziaren ipuia, esan nuen,

 baina etzen. Eskribitzen dut: isilitzen naiz.