Perretxikoa eta barea

Arrugain

 Arizti zabal eder batean

 Perretxikoa erne zan.

 Gabaz iñontzak, egunez euzkik,

 Jaboten zuten guri-mardulik

 Bedar-oroldi artean,

 Ardura biziz zuzea.

 Egun-sentian, barakarroa

 Urbildu zaion ixilka;

 Bere ondoren, adur lorratzaz,

 Hedatzen zuen bidetik atsa,

 Zikinduz guztiz basoa

 zerion lerde likitsaz.

 Perretxikoak oartu zuen

 Aldamenean gelditzen.

 -Nogana xatoz?, ots egin zion,

 Nogana xatoz, pristi likitsa,

 Itxura zantar horretan.

 Mendi-zelaiok atsitzen.

 -Xoaz neugandik, xoaz, likiña,

 Asun arlora bizitzen;

 Sastegi duxu toki berengi,

 Hantxen dituxu lagun ugari

 xeu largo saskel zikiñak,

 lizun artean murgiltzen.

 Barea narraz, bedar artetik

 Zuza gaiñean jarri zan;

 Haren gorputza likistu naiez

 Han ekin zion, sutsu, ioranez,

 Lerde likitsok jaurtirik;

 Baiña zuzeak eman-edena,

 Ta narraztia blaust erori zan

 Zuza gaiñetik lurrera.

 ONDORENA

 Gizon artean badira, gazte,

 Barakarroak ugari;

 Ixil-mixilka jinen zaizkitxu

 Usu laztanka, maiteki antzu,

 Gezur politen sortzaile,

 Gogo-biotzen galgarri.

 Artu eredu perretxikoa,

 Jaurti xugandik legena,

 Ez eman toki biotz barean,

 Suspertu, otoi, xure zentzuna,

 Askatu, maite, gogoa;

 Ondamendian eror baiño len

 Atera sarri edena.