Maitasunari gorroto
Etxaniz,Nemesio
Ez adi gelditu gure atean.
Oakit aurrera. Zertarako aut,
Maitasun, biotz-eden, etxean?
Ordu onean jo dek nere atea!
Biotza zakarretara, ustel-gai,
jaurti nian. Ez egon nere zai.
Pake-lapur,
arpegi gozo, gibel txakur,
ematen dekan ezti-edena,
oņaze miņagoa sortzearren
eskeņi oi-dek.
Errruki-gabe ixurtzen dakik
beazun-eztena.
Ama bat eman idaken, argi-uts.
Ni samintzeko, erio-mende,
biurtu uan ezur eta auts.
Zertarako niņukan erri baten seme?
Onen ederrez txora-ondoren,
eten nendin zori-gabe?
Maitasun! Gorroto aut!
Eskein gezurtiz,
amaika aldiz
itxutu nauk.
Maitale eziņen egarriz
zirika niņukan, aiek irriz
utzi nenzaten minbera.
Ire aolkuz lege guziak
jaurti nizkian leizera.
Jainkoa Bera maitatzen ere,
ez didak utzi pakean.
Oben-irrikaz nere bizia
josi dek: inpernu-keizez
gal zedin nere zoria.
Zertan ago gei nere atean?
Nere burua sasi zuri dek,
urteen buruz su-gai-utsa.
Ala ere, gezurti alen!
maite gazteen eskeintza
egiten ez aiz lotsatzen.
Oa emendik, eden galgarri!
Ta kontu
nere biotzean sartu!
Berriro emen somatzen ba-aut,
madarikatu!
naiz nere bizia galdu,
nere biotza labain zorrotzez
erdi-erditik urratuz,
ilko aut nere eskuz!