Gogo-amilla

Etxaniz, Nemesio

 Nere baitan nabil. Gogo-enparantzan,

 ezpai-ardalla det dantzan.

 Ulermena det irakin:

 gauzen muña nundik ote-diteken jakin..

 Gezur? Egi? Izate? Uste-uts?...

 Onenbeste galderaz buru-kabia

 det zaputz.

 Nagon! Nere begiak zer dakus?

 Nigandik ate dagon mundua, noren eskuz

 sartzen zait begi-ogean?

 Zer kinema det, beti aldatzen barnean?

 Zubi ezkutu-bitartez, oro

 atxi oi-det arin: baña zer det idoro?

 Nik ikuste-uste dedana,

 nigandik alde, ala ote da emana?

 Ala nere begiak iñun eztana,

 sortzen ote-dabiltz? Irudipen-uts ote dana?

 Maitasun! Gorroto! Paz! Iguiña!...

 Zaldi azkarrak aztal didate biotz-muiña.

 Zer det adiskide? Zer, etsai?

 Zerk nauka maite dedanaren ate-zai?

 Nork bultzatzen dit gogoa,

 iguin dezadan nere etsaiaren alboa?

 Ba-du pozak iturria:

 Baña maiz etetzen zait aria.

 Samiñak, etxe zabala:

 atsegiñak berriz, oso meia da azala.

 Nora noa? Adimen-zurrunbilloan,

 zorabio det. Garunetan, naspil.

 Ezpai... Zalantza... Ote'ka naiz margil.

 Nere egazkiña, egak ausita,

 gogo-leizean zait amil.