|
Ekaitza
Etxaniz, Nemesio
Nai aņa jolas
egin den nerekin.
I, nere katu:
ni, ire xagu.
Utzi, artu,
negar, poztu;
gaur: Ator!
biar: Agur!
orain, samur:
gero, uxkur.
Gaur arte itxu
netxegonan, Mari:
ni, ire begietan;
i, besterenetan.
Biotzak dezaken maitasun guzia,
igan ustu niņan.
Ik, nere biotza
eska-artean arturik,
irri ta parre, biurritu idanan.
Ta biotz gaxoa odol-tanta gabe,
elkor utzi didan.
Itxas asarreak ur geldia astinduz,
zaldi bustiak sortzen zekin.
Aien erasoz ertzeko aitzak
apar zuriz jazten dizkin.
Ezten pakerik zelai urdiņean:
zeruak orru, tximistak aidean
zorigaitza idazten din.
Ala naun ik gezur-itzez
zoratzeraņo irakin.
Maite-galdaz sortu itunan
amaika olatu nastu.
Ur-mendietan iraulka beti,
galdu niņan nere zentzu.
Ta orain itxas irakin ontan,
ez ontzi ta ez erruki,
bakar-bakarrik gelditu gaitun
burrukan, ekaitza ta ni.
|
