Zorion-poza dagerren olerki bat

Muniategi-tar Sabin

 Inguru illun baltzean

 zorion-poza dagerren

 olerki bat idaztea,

 ezta erreza, nabarmen,

 errian ta, gizartean,

 ain agirikoa danean e

 tsipen ta, naigabea.

 Baiña. Zer egin? Zer egin,

 eguzki argiz jantzi dan

 egun zoragarri, urdin,

 egun alai, eder bataz,

 ni jabetzen naizenean

 izadiarekiko pozaz?.

 Dana dala, abestira,

 argira, bizira nadin,

 maite-bidezko senaren

 itxaropen iturrira;

 eguzkipean gora min

 doyan egun eder onen

 laztandurak jazotzera.

 Baldin ba-yako atsegin

 itzi, irakurleak berak,

 bere gogo ta, zentzunaz,

 biotzaz erabagi dedin,

 poztuta alako «zerak»

 damotson argitasunaz

 edota, neketan, samin...

 Ai! Nire alaitasuna

 masaillako bat ete da

 oñazearen gorputzean

 ala, denpora barrien

 itxaropena daroan

 aizekirriño gardena

 maitezko agur gozoan?

 Izan bedi argi izpi,

 ur tanta garden ta ona

 bizitzaren lagungarri

 bere alegin apurrez,

 gogoz, aurrera doana,

 asmo sendo, eginkorrez,

 biotza zabalduz, kantari.