Joalea

Undatz

 Joale, joaleiño,

 erriko beilaria,

 laiñoan galdurik

 soiñuen miraria.

 Biotz-gogoan zaukat

 olerkari neuria,

 ekarstazu asperen bat

 maitasunez eria.

 Nire oroitz kutunenak

 egan dagi zugana,

 noizbait idoroteko

 maite-maite nuana.

 Ene amesen seaska

 izan zindudazana,

 jo niretzat barriro

 zure brontzezko arrana.

 Ekarstazu ostera be

 amaren mintzo argia,

 zerura nindaroan

 bere eresi garbia.

 Urrez bete egidazu

 urteen uts andia,

 eta zidarrez ase

 zorion-egarria.

 Zure abotsak dakarstaz

 laguntxuen didarrak;

 ai ene, non dagozan

 galdu ziran izarrak...!

 Garden dakastaz orain

 sute alaiaren garrak;

 geldi zaiteze enekin

 atzoko irri-negarrak...!

 Biotz-barruan zaukat

 amesen kantaria,

 jo egizu gaur niretzat

 zure leiar-aria.

 Apa-laztandu naizu

 joaletxu neuria,

 idoro daidan noizbait

 nire oroitzen bitxia.

 Esaidazu, joale,

 larran ete kantari

 kilker ijito areik

 oi bezela ari ta ari.

 Olan balitz, artuizu

 nire biotz-eskari,

 jo dagien niretzat

 euren zidar-mirari.

 Esaidazu, enetxua,

 ume musu-gorriak

 jolas ete dagien

 arin ete biziak.

 Ekarstazuz barriro

 arein didar zoliak,

 bare dakidazan g

 aur bakartasun-zauriak.

 Esan, dorre-txoria,

 neskato begi-otzanak

 oindiño ete dabezan

 betseiñetan laztanak.

 Il lakoak ziran,

 palmondo baltzaranak,

 lili garbi politak

 gaur niretzat joanak.

 Esan egistazu, arren,

 joale abeslaria,

 zutik ete dagoan

 itzi neban abia.

 Eresiz esaiozu

 astiro ta garbia,

 biotzean dodala

 maitasunez josia.

 Lastanduizuz maitero

 nire guraso-obiak,

 an bakean baidagoz

 aspaldltik suntsiak.

 Zure ots eztitsuekin

 nire otoitz isiltiak,

 bil gaitezan zeruan

 betirako biziak.

 Joale, joaleiño,

 dorrean begirari,

 aizearen altzoan

 eresien sorkari.

 Laztan naizu polliki

 nire aingeru abeslari,

 bear zaitut, ai ene,

 nire atzoko oroigarri...!