Biribillegia

Anjel Bidaguren

 Motots gorri luzeak aidean,

 odolik odoleko bidean

 datorkiguz izu taldeak.

 Geure ate-ateetan doguz

 apatx baltzakin ostikopetuz

 bakearen aize berdeak.

 Gure erri gaxo, erri miña,

 itxaso, arri eta burdiña,

 biotzaren iru taupada.

 Zure argiak itzali guran

 yatorku, ots gorridun lauoinkan,

 amorru-edoien samalda.

 Ptsetan izotz gorri epela,

 etxeko irribarre ubela

 daroe illotzik lepora.

 Gure ate zaarren negarra

 Igo da —erio deadarra—

 aize ikaratian gora.

 Erri maitea, erri mindua,

 munduko ametsen eredua,

 gaur bildurra zure egia.

 Gure begi oroen itzala

 ta biotz zoroen poz utsala

 biur yaku zure argia.

 Mendi goian ikarak orroe

 pistolak zulotu baitaroe

 goiznabarraren zitoria.

 Kalean aizeek, min etsian,

 alperrik ekingo igesian.

 Jarraika berunen goria.

 Ene erri, txori abi bezela

 izandako bulararte epela g

 aur tristura baten zatia

 Arris-arri, burdiñez landua

 —betikotasungura mutua—

 gaur itxaro torre jausia.

 Bide baster oro argiz utsik

 aspaldi ezbaita urre autsik

 sortu gure zeru morean.

 Zauri gorriak ditu aizeak.

 Goiz, eguerdi eta illuntzeak,

 danak dagi negar gurean

 Gaur askatasunaren izena,

 munduan danik itz gozoena

 zer da? uts usainik bakoa

 Bere laztura loan etzanda

 gauagaz bakarrik gelditu da

 Izuen ostikopekoa.

 Ez dau goiznabarra ikusterik

 gorri baten biribilunetik

 izarrak alde deutsolako.

 Odoluztuz alaruka doa,

 min larriz, betondoko tiroa

 biribillegi sartu yako.