Pozaren arian
Anjel Bidaguren
I
Nire arboladi berdeetan
—millaka txori-kabi kunetan—
aspaldi da betiko urruna
samin zaarkituen lurruna.
Nire pago artean eztago
ez udazken, ez neguetako
margo ubeldun malko igarrik
t'aizto zuridun ipuin zaarik.
Tantai lerden bat lez, zerura zut,
itxaropen zuriz biztu ditut
bi eskuetako atzamarrak
eta bizi poz onen sugarrak.
Narabil, arreskero, gora nai
zeruko izar guztien anai,
amets zuriak dardara betez
usapal urrumakariak lez.
Ba noa lanbroak urratuz ni
—su barriz biotz eta begi-nini—
Iltzeko zokorik ez dot gura
naiko bait gaurkoz bizi ardura.
Ba noa ta pago adarretan
millaka uso ditut kantetan.
Lengo larrimin moreen ordez
azurrak daukodaz orri berdez.
II
Neure bi esku oneitan daroat dingili
egun oroetako goiz barriak igorri
oi deustan zorginkerizko akara ta lili
aroko pozaren zoramena, zuri-gorri.
Joan —ene ibili arinean— etorri;
ni olerkirik olerki ba nabil ibili
begira nundiko daun poz onek jatorri.
Odolean egon ezin baten kilikili.
Nik bakarrik dakit kanturik kantu
noala t'une bakoitza dala biziaren egia,
apurrago eta politagoen mirari.
Ta gauzarik xoil ta txikienean ba dala
milla eguzkiren urrez beteko argia
eunduteko bearrezko litzaken aina ari.
III
Bi begi zabalok ta biotz zabalagoak
argituko arima zar onen otz tximurra
ta maitasun ta poz goriz ene jaiegunak
betiko urtuko dot negu illen edurra.
Ate ta leio eguzki barrien argira
kanpora daroat neure zaborren ustela
poz onek ezin baitau ezelan ere uler
joandako ene egunen oroitza ain uspela.
Biziaren besoetan, kulunkari zoro,
ibiliko argi ta illunekin taup baten,
pozaren urre beira dizdizetan bildurik
neure olerkiok (bai ete gero?) neurtutzen.
Sustraien gun-gunetik datorkit bizi poz au,
enborran gora doakidan kilikilia,
argia on-onik adarretara zabaltzen,
orri-barrituz ene biluzen ibilia,
Poza, ene poza, biotz beteko zirrara,
odolik odol dabilkidan maite uyola,
erio baltza bera baņo gogorragoa,
neure atsegin oroen iturri polpola.
