Naturaren iraulia

Abel Enbeita

 Ez dakit zeinen eskutik,

 batzuk diote zerutik

 ez baitut ulertzen tutik,

 mundu haundi hau sortu omen zen

 ezer ez zegon lekutik

 milaka urte ordutik

 nahiz izan tarte arruntik

 oraindik da erdi zutik.

 Mendi edo itsasoa

 basamortu ta basoa

 dena ederki jasoa

 izakietan elkarganako

 maitasunaren gozoa,

 bildotsak maite otsoa,

 zein bizitza erosoa...

 Hura bai paradisoa!

 Mundu eder ta gastea,

 osotasunez askea,

 irauli zaigu tristea

 bi abere fin azaldu ziran:

 Adan eta emaztea,

 horra sortu zen nahastea,

 gorroto eta pestea

 gaurdainoko desastrea.

 Nahiz gure «Natura» amak

 bideak zuzen emanak,

 laister heldu ziran lanak;

 odol egarriz sortu zituzten b

 ihotzik gabeko armak,

 hauen truke gora famak,

 herrian gerraren dramak

 «Naturaren» kontra danak

 Berez garbia zen soina,

 nun jartzen diguten oina

 bihurtzen dute pozoina,

 Lemoizkoa geldiarazi

 eta isildu zen baina,

 oraindik bada zizaina,

 nornahi astintzeko haina:

 hara hor martxan Garoina.

 Bankeru edo militar,

 paparretan zenbat izar,

 armetan fama ta indar;

 hauen gustoak herriarentzat

 desgrazirik aski dakar.

 Hara hor nun entzun behar,

 laister nahi digutela har,

 «Aireportutzat» Aralar.

 Paradisoko baratza

 gaur zikina ta kiratsa,

 hau konpondu ezin latza...!

 Lehen zelai eder, orain fabrikak

 nunnahi dizkigute altsa,

 zeru zapaian ke baltza,

 diruduna aberatsa,

 uler ezineko saltsa.

 Munduaren ondamena

 guganaino heldu dena,

 ez al du ematen pena

 Mendi gainean zuhaitzen ordez

 burnia edo antena,

 indarrez lortu dutena,

 armoniaren etena...

 Noiz behar dugu kondena...?