Goizalde larria

Balendin Aurre-Apraiz

 Illuna zan nagosi.

 Illun baltz eta itzela...!

 Eriopetuen gogo naibagetuetan

 erantzukizun barik itaunak

 ittoten ziran.

 Idatzita dago,

 baitegiko orma ezkoetan,

 opageientzat epai zorrotza

 eta gertu dagoz suizkilluak,

 epaitueri begira,

 gau baltz eta urratuan.

 Begiak zabalik eta ixilik dago

 gau illuna

 eta eraillen oiñotsak datoz,

 ixiltasuna zapalduez,

 burdiña-artera.

 Bat, bi, iru, lau...

 «Gertu zaiteze ta ala, geugaz,

 aize garbia artzera...»

 irainka dirautse,

 lotsa bagako irri ta zarataz.

 Abertzaleak dira;

 gorrotoaren indarrak baituak:

 Eztabe iñor zauritu,

 maitasuna dabe izkillu

 baiña arerioak biotzean arrak ditu:

 oña ikusteko itsu,

 besteen xedeak ezin onartu.

 Goizaldeak ez dauko errukirik.

 Espetxeko ateak zabaldu dira,

 —burdiñazko ate astunak—

 Lo datza oraindik erria.

 Amasa-ots luzeak entzuten dira...

 Tarrantaren otsa...

 Ixiltasuna...

 Illerriko ormatzar itzelak,

 gurutzeen gerizetak...

 Ustu dabe izkilluak euren gorrotoa.

 Illotzak, zuzentzasun-eske,

 zerura begira;

 odol beroa maitasunari deika...

 Ixiltasun nabarmenean

 amildu zan goizaldea,

 odola dariola, negarrez.

 ...Erailleen bularretan

 burruka negargarria...