inprimatu
Gizakia etorkizunerako lore irekia
Izenburua:
Gizakia etorkizunerako lore irekia
Sinadura:
Martin Iturbe Balda
Urkizaren iruzkina:
Egilea(k):
Iturbe, Martin

Argitalpena:
Olerti.
Urtea:
1988
Argitalpenaren urtea:
Alea:
1985-1986
Orrialdea:
269-273

Gizakia, etorkizunerako lore irekia

 

Martin Iturbe Balda

 

         UDABERRIA

 

 Itsasoko orruak baretzen doaz

 argi berriak, besarkada epelez,

 Izadi goibeldua muxukatzen duen neurrian.

 Otzaren luzeak ikaraz dardaraka zekarzkian

 adar soilduak

 ale berrien jabe izango zireneko itxaropena

 ebatsi zienez gero.

 

 Eguzki nagusiaren ahalmen gartsuak

 zarpildu ditu, ordea, behin berriro,

 elurte bildurgarriak erne zituen zalantzak.

 

 Mendi-egaleko babes goxoan itsatsirik

 begixuri jeiki zen baserri urtetsuak,

 alaitasun-algaraz

 ireki dizkio, zirrizkun aberats daramazkian

 leho artesituak,

 argi-printzetan albixtari datorkion

 eguzki osoari.

 Urteen luzeaz zaharturik zetzan seaska laburra

 loredun esnatu da, gaur goizean,

 itxaropen elbarrituak naigabeturik zeraman

 andre harek

 haur erne berria biziaren jabe biurtu duen orduan.

 Etxeko txoko bakoitza

 pesta-oihuz lehertu zaigu

 jostaillu bizidunak etxeko erregetza

 eskura duenaren pozetan.

 Ongietorrizko txaloz ezin asperturik dabil,

 bere burua «AMA» biurtu duen emakume zorionekoa.

 Ixiltasunaren egopean gorde ezin zituen

 dardara geldigaitzak

 pozaren ume biurtu zaizkio, ama berriari,

 begi oparoetako malko ugarietan.

 Poza eta zalantza

 alkarri korapillaturik dagoz

 amaren amets-kabi sakonean.

 

 Arrigarria da, amak,

 ixil otoitzezko marmarretan

 etorkizunari dagion orrua;

 Izpiz izpi,

 gerta aiñean jakin beharko direnak

 ezkutuki zaizkio gizaki presatiari;

 hala ere, guztia jakin nahiak

 eragin zorrotza du gure buruetako ari ezkutuentzat.

 

 Seaskak baleki amaren berri!!!

 Haurrari itsatsi ahal balitzaizkioke

 amaren amets mugagabe hoiek!!!

 

 Aingeruaren beraren zelaiak ere estuegiak dira

 jaio berriarentzat «sari» daitezen

 ama asekaitzaren iritzietan.

 Goi-gallurretako errege izatea dagokio

 ama guztien ume bakoitzari...

 Urrutiak ez du esirik...

 Amaren begietarako haurrak dakarren

 edertasunak

 eguzki beraren edertasuna

 illunpearen senide biurtzen du!

 Zer ote dauka gorderik etorkizunaren giltzak,

 gaur goizean aize guztiak pozetara dardaratu dituen

 gizaki erneberri honentzat?!

 

         UDA

 

 Ama aundiak eskeñi zion itzaletik

 lur azpiko zaiñ eskutuetaraño xurgatu zuen

 azkurri osasungarria

 landare errotuaren aho irekiak.

 Eguzkiaren beroaz nagusitu da

 udaren esku trebea.

 Landaretxo makalen bildurrak

 lore ugariz aberastu dira

 beroaren aginte goxoaren eragiñez.

 Erauntsi zakarrak zarpil dezake, bai, oraindik,

 begiratu biguñez argia besarkatzen ikasten ari den

 landare goiztarra.

 Sukaldeak ba du naikoa kezka

 haur bixiak

 behar ainbateko sendotasunez

 oiñak lurrari

 itsatsiko ez ote dizkion zalantzatan.

 Xamurragoa zen seaskaren besarkada,

 guztia besterenetik oparotasun neurrigabean

 landare berri harek guztia ahora zuenean...

 Nor bere buruaren jabe izateaz

 nor berak erabakiak artzera arrixkatu beharra

 ez da nolanahiko auzia.

 Amaren ametsak «egia» biurtu behar badute,

 adar kimatuaren samiñez,

 lur berriari itsasten eta han bertan errotzen

 joan beharko dute

 jaioberri izatea atzean utzi zuen

 gizaki haren ahalmen ernalkorrak.

 Poz eta itxaropen berri baten albixtea

 eskeintzen dio

 egunak egunari.

 Bere izan soillean gelditzen den landarea

 eriotzaren maiztar daiteke;

 Lurraren ezeak eta eguzkiaren epelak

 babes bizigarri dariote, ordea,

 bakoitzak bere egitekoa beteaz

 guztien arteko edertasunez gaiñezka dedin Izadi ongillea.

 Egun batez,

 amets minberatuen albotik,

 gerriondo berriarentzat mentu-gai dator

 ordura arte,

 amarik ezean,

 arnasa gal zezakeana.

 Amaren azken agurra, malko eta zotiñ,

 —asaba zaharrez bedeinkapenaren antzera—

 eragin zorrotza gertatu da semearentzat,

 semeak, berak,

 bere indarren ahalmenez,

 aledun biur ditzan

 kimu berritara lehertzen daramazkian

 gazte-amets-erasoak.

 

 Bijoa aurrera, gau illunean bada ere,

 jomuga arrotzetarako bidea oinpean borobildurik

 daraman ibilkari ausarta.

 

         UDAZKENA

 

 Bero kixkalgarrien orruak

 epelezko magalera makurtzen doaz.

 Igalien ugariaz nekatutako adar ongilleak

 aski dute, orain,

 eguzki xamurraren besarkada biguña.

 

 Eguzkia, nekatu antzo,

 urrutiko mendi-ertzean etzan guraz dager;

 beatz luzezko argi-izpi gorriz

 damaie bere azken agurra

 ortzi urdiña zaintzen gelditu diren

 odei-multzo zuriei.

 Esker onez gorde nahi luke, besarkada estuan,

 argiaren erregek txertatu dion

 emaitza sutsua.

 

 Atsegin zaio katu beltxari

 —udazkeneko arratsaren egalean—

 adarrari itsatsita jarraitzeko indarrak galduaz,

 betirako bide ertza laztandu duten

 ostro orbelduak ehoturiko ohe biguña.

 Orbelari darion usai igartuak

 badirudi itxaropen guztien atariak

 utsaren magalera murgilduko geranaren

 epaia erabaki duela.

 

 Itxurak ez du, ordea,

 auzirik erabakitzen.

 Biziaren mamia gorderik gelditu da

 zugaitz sendoaren sabelean.

 Zaharzteaz, orbel ugari

 —garai batetan

 maitagarri zitzaizkion

 ostro biguin ugari—

 baztertu behar ukan ditu zugaitz iduri den gizakiak.

 Aldakorra eta aurreratzaillea da gizakia.

 Geldiaren egonak, burnirik gogorrena ere

 erdoi biurtzen duela ezin aaztu daiteke.

 Gizaki erdoitua baño birao aundiagorik nun ote?

 Uda beroko bide kixkalgariak igarotzeaz gero

 zokora gelditu diren orbel igarren albotik,

 bizitza oparo baten aberastasuna

 aberaskirik gaiñezkatuena bezela

 jaulkitzen da.

 

 Ongia egiñaz nekatu ez den gizaki-soiñak

 ez du zokorako ere balio; gogaitgarri da guztiz.

 Bidegalduei eskua luzatuaz

 izerdi ernalkorrez

 bizitzako uda igaro duenaren soiñak

 ba du eskubide,

 —orbel izpiak utziaz—

 —gaztetako ostro orlegi,

 garai hartarako beharrezko ostroak—

 orbel izpiak utziaz, bai,

 ba du eskubide

 bizitzaren mamia ondorengoei eskeintzeko.

 Eriotz illunaren ordez,

 bizitzako mami hori azi estuetan borobildurik

 gordetzen du gizaki osatuak,

 ondorengo Gizaldiek ernegai ziurra

 harengandik xurga dezaten.

 

 Haur txikia seaskara ernetzekoan

 amaren buru asekaitz hartan sortu ziren

 amets ulerkaitzak,

 ama il ondoren loratu dire

 fruitu iraunkorretara.

 Zoritxarrekoak,

 gizatasun jatorrari uko egiña,

 sortu zituzten ama haien ametsak

 erdoi-girora itsatsi zituzten

 orbelezko gizakiak...!!!

 

 


inprimatu