Aldiaren nekea

Luis Arostegi

 Emen egon nintzan urte asko dala,

 biotza gaztea zan

 eta etorkizun zabalak

 negute ta illunaldi estuan be

 argiz ta arnasaz

 barriztatzen nindun.

 Orduko zugatzok

 orain be errubakoak zaree,

 baiña ia mutu eta itxaropen bage.

 Orduan oindiño zuen berdeak

 zerbait baiñoan neurriz,

 zuen adarrak, orri barik be,

 aldi alaiak agintzen.

 Izen asko falta dira orain,

 eta arpegi asko ezezagun

 dira onezkero

 ezezagun dira biurtu,

 iturri bako errekak lez.

 Biotz ariñegi astundunak, alan be,

 ez dau iturria ukatzen.

 Baiña zuok, falta zareen izenok,

 zuok ez zaree aldatu,

 ni zuok gabe bakarrik nagon arren.

 Izen onbera laztanok,

 esker on utsa merezi dozue,

 eta biotz nekatua, zuentzat

 antxiñako gaztetasunez barri,

 zintzo jatzue.