Ezkillaren deia

Usarraga-zar

 Ermitatxoko kanpaia

 entzun det zure din-daia.

 Gizonen billa zeartu dezu

 egurats aize ibaia,

 meza santura deitutzen omen...

 neure mezetara naia.

 Mendi-bide aldatzean

 baserri baten ertzean.

 Amonatxo bat mar-mar goxoan

 bere bakar otoitzean,

 billobak lagun zituelarik,

 bana esku bakoitzean.

 Amonatxo au galtzadan

 beste bat ango estradan,

 lizar arteko bide-askatik

 aiton bat nun agertzen dan,

 danak goruntza, fede batzarra

 ospatzen bai da ermitan.

 Elduz Eleiz atarira

 samiñez negon begira.

 Aiton amon da aurtxoak zeuden

 gazteak nun ote dira?

 kristau larreko osiñan iges

 ez al doaz otadira?

 Orma zar auen babesa,

 torreko ezkillen otxa,

 madarikatuz zergaitik zabiltz,

 jaurtiz biraozko pitxa?

 bizi poz gabe nora zijoaz

 gizaki soil barru utxa.

 Ordez ermita barruan

 gaurra lotuaz geroan,

 ongi naiaren aterpe ontan

 ni baitan pentsatzen nuan,

 gizona gizonago ote dan

 fedearen esparruan.

 Altaretikan apaiza

 batzarre onen ardatza,

 ain zan aberats auzotar auen

 sinismeneko baratza,

 osagarritzat eskeini nien

 nere bertsozko otoitza.

 Egunon eleiztar anai,

 berdin etorri ezdanai,

 erri maite au biur dezagun

 pake ta zorionan kai,

 gorroto sasiz estalitako

 erririk ez genduke nai.

 Aita, zein egun aundia

 entzun gure eskaria,

 erri zar oni goza eiozu

 miñez dadukan zauria,

 negarra eta samiñan ordez

 eman poza ta irria.