Ezaren utsa

Anjel Bidaguren

 Birinbolan, bira eta bira

 —txirringa lokatua iduri—

 amildegira naiz ni erori,

 ene berengo ezer ezera.

 Garraxika diardu ixillak

 ertzik bako sakon illun ontan;

 ots eta itzak ito eta illak

 ene uts ain bete onen baitan.

 Illunari lapurtu deutsadaz

 betezal bako bi begi aundi

 t'ezari darion argiagaz

 ikusi ene utsaren auts-mendi.

 Alper nagiduren ondakiñak,

 arrokeri merkeen ondarrak,

 lizunkeri gangarren ozpiñak;

 an, or, emenka, guzur tontorrak.

 Ba dirudie uraldi gorriak

 —amil berakoan ur zikiñak—

 baztertuko zaborreriak,

 ustel eta ongarri ezinak.

 Lurrun guztiak eskura naia,

 argi betikoen lotu gurak,

 guleri losi laskelen garaia;

 orra ene ezaren itusurak.

 Kikil larriak itonaroa,

 neure urik bako itxasoan,

 bildur gaziz bete agoa

 etsipenaren ur-gorakoan.

 Auxe bai gau onen latza,

 itxar-argi torrerik bakoa,

 betiko ezaren une baltza:

 Neu bete olatuen kolkoa.

 Une ontan egin banegi al

 ixillaren garraxia ixil.

 Au larri-aldi gorri ta itzal,

 aleziñari kiñuka nabil.

 Baletorkit arnas apurren bat

 aiene bat egiteko aña,

 laster litzake gora, zerurat,

 bero, apal, garbi ta ariña.

 Au miña, mingotsa guzur truke

 gizontasuna galduarena;

 jainkotxo txiki, trapuzko, merke

 ta ezer ezik ezerezena.