Heriotzeaz

Aitzibar

 Ni,

 gizon-gizonen-bat

 «heriotzerako izakia»

 nigan bizi den

 Ni-a

 bizitze-ekuazioaren

 X-a

 —nor haut ni?—

 agian

 hilik

 argituko dena.

 Ba dakit

 gezurra diozuena

 ni hiltzerakoan

 inundik ez zintzilikatu

 izarra

 errespetoz mutuko dena

 haizea urtuko

 isiltasuna erabat isilduko

 ta

 mundu bat itzaliko zaizuena

 ni hiltzerakoan

 sekulakotz.

 Heriotzea,

 berri zaharra,

 hire besarkadaz

 ene bizitzea sekulakotuko duk,

 betiko

     eta

 inoizko

 izanen nauk,

 amildegi

     eta

 gailur;

 ni hiltzean

 ene bizitzea jaioko duk,

 hire besarkadaz,

 heriotzea.

 Oi, gauaren luze!

 Eskua jasoko dut,

 hilarria baztertuko,

 neure begi-zuloek

 izarrak

                                                                   lau

                     bat

                                     bi

 zazpi

 edanen dituzte

 hor nunbaiteko iturritik,

 Oi, haren iluna!

 Arnasa lurrez asetuko didaten

 aingeru-irudi dantzari geldien

 eskuetan,

 ezereza basarkatzen zuten eskuetan

 ikusten ez ziren harpak

 apurtu ditut,

 harpa

 esku

 aingeru

 ezerezak.

 Inoiz ez izanaren

 oroimen-amildegian,

 neure Ni-aren hotsak

 hutsa putzura jaurtiki artean...

 Ezin bada kantatu

 bizitzeari,

 ezin bada bizitzetik

 bizi,

 hil gaitezen beragatik!

 ...eta egunen batez

 odol-hasperenetan

 hain traidore dudan

 arima hau

 erdituko dut

 oinazearen oinazez...