Urril bidez...
Muniategi-tar Sabin
Urril oiartzunezko egoaize epel ta, noizik beingo
ipar-aizearen ezetasun ozkirri, ibilli zabalez,
udazkentzen ari gara orri orbandu, orri zimelez,
gogotsu dabilgun naiaren eguntzea noiz izango.
Irakin dirakin euzko odolaren ezkutu ixillez,
zenbatzu eskuren agur beroa edatzen da aizean
ta, zenbatzu itz adikoi begietako argitasunean,
egarri biziko elebide iorantsu, alkartsuenez!
Bitartean aizeak... (euria erortzen dan bitartean)
ots dagi aizeak, egungiro minberatsu eta aztunez
ots dagi aizeak, ots, zurrumbillo gogor, nabarmenetan
edota samurkiro eguzkiaren ikutupe kutunez.
Erri gogaketaz, amets ikusberatsu, aidekorretan,
gure begiak sortaldez-sortaldez, ipar naiz egoz ere
izan miņezko maitasuaren gogozko agur beroetan
itxaro illeziņaren pozbide zabala dagerskute.
Oi, zenbatzu argibide, zenbatzu gogo, muin goralgarri
nabaitutzen dan gure Erriaren magalpe agurgarrian!
Zenbatzu edertasun, zenbat ezkutu, abots laztangarri
goratutzen dira mendi ta ibarrez egarri bizian!
Aizearekin bat egiņik egatutzen gara, alabearrez,
gorputz artuz gure ibar, zelai, mendietako garopetan,
EUSKAL ERRIARI darion bizi-naiaren abots goitarrez
oiukatzen garalarik azkatasunezko diadarretan.
