Euskal zeru eta lurraren solasa

Baraiazarra

 Kaiolatik ihesi

 aidean jostari

 txoriño baten

 isla pinpirin ageri.

 Ohe apatz lausoan

 boa kulunkari,

 hegazkako kantuan

 askatasunari.

 Oztoporik gabeko

 maindirape urdin

 bazter-kolperik ez den

 hega-pista berdin;

 margoak hau salatzen

 alai ala sumin.

 Egin irri xamurki

 xoriñoa dadin g

 aur zutaz maitemin.

 Zelatari ahaltsua

 goi-egoitz ernai,

 behatoki dotore

 ikusteko zernahi.

 Gurean ez ote da

 zuretzat edergai

 margoz alda zaitezen

 ta alai egin dirdai?

 Euskal lurreko sabai

 gure estalki goibel,

 aspalditik darizu

 zuri herio-ustel

 kirasturiko labak,

 —kedarrezko sabel—

 ok egiten du gorantz

 zugana dadin hel.

 Nigan isladatzen da

 zure jitte trakets,

 ispilua garbi da

 ispilukoa beltz;

 ez dakit minbiziak

 hartua zaitunentz.

 Ur-lurrezko erditxo,

 zugan dagit amets!

 Goizalde lausoetan

 zaitut pausaleku

 maiteminez agurka

 oi ene etzangu;

 haril txurizko besoz

 dagitzut lauxengu

 geroko irri mehearen

 aintzin-muxu malgu.

 Maitez zatozkit orain

 eme amultsua!

 iruzurrezko txeraz

 ixuriz gantzua.

 Ostots burrunbartean

 gezi gar sutsua,

 zergatik hain aldakor

 aiherti ahaltsua?

 Ene hauzotar maite

 ez zaitez jar muker!

 beti bainaiz saiatzen

 zuganatzen eder.

 Egunero zaitut nik

 maitekiro iker.

 Izuturik ikusiz

 horko giro anker

 tristuraz barnea ta

 negar-antziz naiz leher.

 Euskal zirimiria!

 ari du langarra

 hari arinez doan

 jario-indarra;

 biok eskaintzen dugu

 geure bizi-garra.

 Ixil-ixurki fiñez

 ene zirriparra,

 badirudi penazko

 hileta-dardara,

 ene soin hezeari

 darion negarra.

 Lur-airez egindako

 golko bizigarri

 arnasaren taupada

 indarren iturri;

 eman diezaiogun

 eskua elkarri

 gugan baitziren denak

 biziz iratzarri.