inprimatu
Erleen antzera
Izenburua:
Erleen antzera
Sinadura:
Eusebio Erkiaga
Urkizaren iruzkina:
Egilea(k):
Erkiaga, Eusebio

Argitalpena:
Olerti.
Urtea:
1984
Argitalpenaren urtea:
Alea:
1983
Orrialdea:
170-172

Erleen antzera

 

Eusebio Erkiaga

 

I

Iturbekoa

(Jose Mari Arizmendiarrieta)

 

 Yasetxe zuri haretako

         mutiko zolia,

         etxauntzea uzteko

         goiminez igurtzia,

         Iturbe izan zan

         haren sortokia.

 

 Gaztetan, ume artean,

         basetxearen gerizean,

         lanak eta pozak

         umetako gauzak

         beste ames batzuen eskean.

 

 Ikasi

         ikusi,

         jakingurea,

         bizitza

         barriko

         heldubidea.

 

         Dunbotsak mendian,

         suagak urian,

         gerrate zital mingotsa

         heriotza ugarian.

 

 Uu uuu u, u u uuu u

         ai ai ai ai ai ai

 ene ene ene ene ene ene

 o o o nahikoa da odolik;

         gorrotoa bego,

         ganezka egina

         honezkero!

 ........................................

 ........................................

 

 Jauna zuekin.

         Jauna zuekin...

         Goizean otoi

         ta gero, ekin!

         lanaren santu-gatza,

         ez usteltzeko

         behar dozuen

         lan gozo ta latza.

 

 Mendi heze arteko

         uri politean

         abadekuntza hasi

         ta hantxe amaituko,

         borondate betean

         zintzotasun batean

         Arrasatezale,

         Arrasaten beti

         Jose Mari Arizmendi.

 

 Lan                lan

   eta                  beti

     lan,                        lan.

 

 Argitasunez buruak,

         lanerako prest eskuak,

         bakea gizon guztiengan;

 

 bake horretan

         kirola, eta lan

         lan eta lan,

         lan, beti

                     lan.

 

 Aintza zeruetan;

 maitetsuna, jaioengan.

 

 Geldia, atsedena

 ez zan haren griņea, uzia;

 atseden egiteko...

 han, azkenean, Parusia.

 

II

Eztigintzan

(Biktoriano Gandiaga)

 

 Behinola...

         Atx erpinetan

         harriak pilatuz

         biribilduriko

         prailetegian

         ezagutu neban

         gaztetxu

         gozo, ixil,

         oldeder,

 erditze-minetan murgil,

         ameslari ta otzana,

         behinola,

         Gandiaga.

 

 Gure mintzo

         beheratuaren

         bizigureak

         sorturiko bilera

         minberatsuan

         batzandu ginan,

 aldi baltzeko

         laino artean

         Aloņapean,

 bihotzak mintz-zart,

         lilura ta bildur

         arrotzen

         agintepean

         orduan

         eta gaur bere,

         giza -bildurra

         ta giza-kemena

         burruka

         etenbakoan,

         ene Gandiaga,

         bat ete da gizona

         ala bi?

         ta are hiru bere?

         asmo, gurari goitar,

         hegadun hegalari

         kemen, lur, grina

         ta odola

         narraztari;

         behinola...

 

 Gerogarrenean

         Bizkaiko

         Larrako

         komentu aldean

         ikusia,

         —epaikari ni—

         ta Gandiaga

         olerti-saridun,

         gogoa

         pozez igurtzia,

         baina atsekabe

         txiker batek zuloa

         begi sakonetan,

         arean

         beste olerkari batek

         jararik egin

         ez eutsaneko

         samina

         behazun-tantetan.

 

 Anartean

         bezuzik

         txanbelinena

         edergoaren

         altzora ekarri,

         ĢElorriģ

         goi-gizonaren lurruna

         amaren berbeta biguna

         buru-belarrian barriro,

         zeruaren urruna

         geureganago

         geunkan

         zorioneko

         egun haetan.

 

 Behinola...

         mintza-ortzian

         izar dirdiratian

         zeruko intza,

         gogoarentzat ezti;

         aize, arimearentzat.

 

 Behinola

         bezala

         emoiguzu,

         Gandiaga,

         elorri gazte,

         elorri barri,

         gogo igarraren

         asegarri,

         guretzat ezti

         txertakari.

 

III

Izurtzan jaioa

(Nikolas Alzola Gerediaga)

 

 Pagoak orriz jantzi

 —jantzi diranean

 aldegin dozu,

 alde ixil-ixilean,

 saminez lotu gara

 euskal-alorrean,

 ta ustekabean.

 

 Gizadi sail handian

 banakako ume,

 lurtar baina goi-aizez

 sendo eta xume;

 lehengoez gainera

 barri dan hutsune,

 maitezko lokune.

 

 Orainaz ta geroaz

 barrua urduri,

 gizon bakotxak dauka

 misterio txuri,

 misterio horrezaz

 galdeak zuk guri,

 ames ta gurari.

 

 Ederrak ikutua

 arima zurea,

 begietan zenduan

 margo-dolarea,

 lan txukun zuk bihurtzen

 zeru lurraldea,

 atal eta alea.

 

 Goirantz abiauteko

 azkona bezela

 izpiritua zorrotz,

 gorputza kartzela;

 baina, bidazti zintzo

 maite zenduzala

 herri ta euskera.

 

 Euskal-bide horretan

 zindudazan topau,

 harako ilunaldia

 bai egun ta bai gau;

 zerbait argitu jaku

 oraingoan lur hau;

 amesgurea dau.

 

 Jakinguraz beterik

 gogoa itzarri,

 bidaldian batzaile

 inoiz ezin geldi:

 ele, ipuin, hizkera

 txorta zoragarri,

 arduratsu jarri.

 

 Atalak atalkatuz

 osoaren bila

 zure jardun ekina

 apal ta ixila;

 orain burutu dozu

 ardatza, harila.

 Azken Biribila.

 

 


inprimatu