Kezkaren taupadak

Usarraga-zar

 Aurtzaroaren arratsa,

 aundi naiaren egunsentia.

 Bizitzaren leen lore-sorta,

 arros ta arantzez betea.

 Zure amalau urtek

 sor diguten kezka,

 maitasun arrobiko

 gure errai puska.

 Atzo ume ziñana

 gaur eginda neska,

 suagandikan kea

 bezela igeska,

 nora ote zijoaz

 utzirik seaska.

 Zure zai egon gera

 egun eta ordu,

 eta uste gabean

 mugaraino eldu.

 Esia igarotzen

 nola ez lagundu,

 sasi ta arantz artean

 etzaitezen galdu

 egunez ez dezaizun

 zerutik ilundu.

 Zure aurtzaroaren

 barrengo bakea,

 ezin izango dezu

 beti irautea.

 Beharko gaituzu-ta

 alaba maitea

 utzi, bihotzez bedik

 zurekin joatea,

 zure poz-penen irri,

 negar izatea.

 Txori-umeak pozik

 kabitik igesi,

 ez daki ehiztariak

 dezakenik jausi.

 Amak esan nahi dio

 txiru ta karrasi,

 jakin nora zoazen

 nun gorde ikasi,

 askatasun osoan

 inor ez da bizi.

 Ehiztari asko ditu

 zoazen basoak,

 tiroz eta gezurrez

 iltzeko usoak.

 Mugatu nahirik

 zure bide ta pausoak

 gaitzesten erakutziz

 sendi gurasoak,

 bildotx abotsez mintza

 ori diran otsoak.

 Gero sortuko diran

 akats sendagarri,

 eskeiniko dizute

 «Droga» jauntxo ori.

 Negarra altzoan dun

 uneko poz-irri,

 zauri bat sendatzeko

 egin zazpi zauri,

 bizitzeko baratz hau

 biurtuz il-erri.

 Itsasoaren tripak

 or dabiltz orruka,

 gainean olatuak

 bat bestearen aurka.

 Zu larritzen bazera

 jaurti bihotz-soka,

 gurasoan «kai» onek

 lekua badauka,

 emen babesteko zu

 ta zure txalupa.

 Ez zaitugu lotu nahi

 gure lokarrian,

 zeuk jarri zeure mugak

 al dezun neurrian.

 Barru-poza billatu

 negar, naiz irrian,

 sufritu gabe zail da

 eder Aberrian,

 arros arantz gaberik,

 ez baida lurrean.

 Txarraren egin otsak

 entzun dizkiguzu,

 obe zan izan zure

 alde onan meisu.

 Gure bizitz apala

 ezagutzen dezu,

 daukagun ona artu

 bestea lor zazu,

 ojala al bazendu

 torizu bi musu.